[ Constance Taylor Ainley, Satsuki Kaoru ]

Jakaś dziwna jest ta noc. Może to kwestia pełni księżyca, a może zwyczajny przypadek, ale wydaje się, że nikt i nic w pobliżu jakoś nie może zasnąć. Ptaki za oknem wciąż dają o sobie znać, jakby nie zauważyły, że słońce już zaszło, a z pokojów dookoła nadal dochodzi szum wody pod prysznicami, szmer cichych rozmów i okazjonalnie zduszony śmiech.

Kaoru też ewidentnie nie może spać. W półmroku, który panuje w pokoju, Connie może dostrzec (oczywiście o ile nie śpi) sylwetkę swojej współlokatorki, kręcącej się tu i ówdzie, raz siedzącej na łóżku, raz stojącej przy oknie; od czasu do czasu słyszy też ciche „pac” i zaraz potem stłamszone w ustach przekleństwo, kiedy Kaoru wpada na meble. Słychać, że stara się, jak może, żeby być cicho, ale nawigowanie w ciasnym pokoju w akademiku, w dodatku po ciemku, to spore wyzwanie, szczególnie, kiedy jest się taką pierdołą.

Trwa to jakiś czas, może godzinę, może półtorej. Jest około pierwszej w nocy, kiedy Kaoru wreszcie się poddaje. Ostrożnie podchodzi do łóżka Constance, wyciąga rękę, zastyga na chwilę, jakby niepewna, co dalej, i wreszcie delikatnie dotyka jej ramienia.

– Connie – szepcze lekko zachrypniętym głosem. – Connie, nie śpij. Chodź ze mną na fajkę.

Bezsenne noce stały się drobnym zwyczajem, rutyną, która uporczywie trzymała ją w swoich ramionach. Na ogół nie wracała do internatu na noc, łamiąc przy tym szereg zasad, wchodząc do pokoju przez okno. Przyzwyczajenie nie pozwalało jej zmrużyć powiek chociażby na moment, mogła z pełną uwagą obserwować jak wszystkie odcienie nocy przetaczają się przez skromny, niewielki pokój. Nigdy nie należała do szerokiego grona estetów, toteż te pozornie piękne widoki nie robiły na niej wrażenia.
Tym razem jednak było inaczej. Szmer rozmów dosłyszalnych zza ściany, cichy szum wciąż użytkowanego prysznica, przerywały kroki stawiane przez jej współlokatorkę. Rzecz jasna, ta w mroku nie byłaby w stanie dostrzec szeroko otworzonych oczu Constance, jej głęboki oddech i nieruchoma postawa była w stanie zwieść, pozorować, że śpi; Czując na swoim ramieniu potrząsanie, słysząc słowa Kaoru, jedynie przewróciła oczami.
— Szczerze powiedziawszy, gdybym była Tobą, to w życiu nie chciałabym siebie obudzić. Więcej, jestem przekonana, że Greg Gibson też by nie chciał — prychnęła zwlekając się z łóżka, po omacku sięgając po paczkę papierosów.

Słysząc głos swojej współlokatorki wzdryga się jak rażona prądem.

– Jezu! Nie strasz mnie tak – strofuje ją półgłosem. – Mogłaś powiedzieć, że nie śpisz, to bym tyle nie czekała… Kto to jest Greg Gibson?

Odsuwa się nieco i czeka cierpliwie, aż Connie wygramoli się z łóżka i znajdzie fajki. Co za fart, że wylądowała w pokoju akurat z nią. Strach pomyśleć, co by to było, gdyby trafiło jej się jakieś grzeczne dziewczę.

– Weź kurtkę, bo zimno – radzi jej przyjaźnie. Z bliska widać, że sama ma na sobie bluzę z kapturem, a na nogach botki. Jedno i drugie wygląda na ciepłe; wrażenie psują tylko spodnie od piżamy (szare, w pingwinki).

— Powiedzieć? Starałam się za wszelką cenę uniknąć sytuacji, w której będziesz coś ode mnie chciała — stwierdziła wzruszając ramionami. — Amerykański zapaśnik. Cokolwiek, trochę spróchniały. Jednak dam głowę, że nawet on wolałby uciąć sobie rękę nożykiem do tapet, niż budzić mnie w środku nocy, jak ty. — Uniosła brew w wymownym geście odrzucając włosy za ramiona.
Istotnie, do grzecznego dziewczęcia było jej daleko. Można wysunąć śmielsze wnioski — nawet z tym zbuntowanym minęła się już dawno temu. Definitywnie nie była dobrym materiałem na towarzyszkę, gardziła ludźmi utwierdzona w swojej nieomylności, a swoje problemy rozprzestrzeniała wokół siebie niczym zabójcza zaraza. Należy także dodać, że bynajmniej nie należała do osób przyjaznych w obyciu i dogadanie się z nią w jakiejkolwiek kwestii uchodziło do rangi cudu; Obróciła w dłoni paczkę papierosów, chowając do tylnej kieszeni krótkich, luźnych spodenek zapalniczkę. Ze stojącego opodal krzesła wzięła czarną, powyciąganą bluzę, którą wsunęła na siebie przez głowę.
— Idziemy — rzekła tonem, który nie przyjmował w odpowiedzi sprzeciwu, stawiającym przed faktem dokonanym.

Kiwa głową z mądrą miną, której i tak nie widać w ciemności. Amerykański zapaśnik. Wszystko jasne.
– Idziemy – przytakuje. Upewnia się jeszcze raz, że niczego nie zapomniała – nie jest tego dużo, tylko fajki, zapalniczka, telefon i klucz do pokoju, ale wiadomo, przezorny zawsze ubezpieczony – i razem z Connie wychodzi z pokoju. Po cichu zamyka drzwi i żwawym krokiem rusza w dół korytarza, starając się nie tupać za bardzo.

zt x 2 (ciąg dalszy tutaj)