Yeo Ingi

Ingi to człowiek odważny, który nie boi się wyzwań dnia codziennego. Nie ma dla niego rzeczy niemożliwych - jeśli nie wie, jak coś zrobić, będzie pytał innych o radę i próbował tak długo, aż mu się uda. Od samego początku był bardzo śmiały i to akurat się w nim nie zmieniło przez te wszystkie lata życia. Nawet jeśli czasami trochę zamyka się w sobie, nie wynika to z żadnej nieśmiałości, lecz zwyczajnej niechęci do ujawniania niektórych informacji na swój temat albo nadmiernego otwierania się przed ludźmi, którym nie do końca jeszcze ufa. Zdobycie jego całkowitego zaufania jest natomiast rzeczą dość trudną, bo nawet jeśli chłopak otacza się na co dzień całkiem sporą liczbą dobrych znajomych, tak naprawdę nie uważa ich wszystkich za prawdziwych przyjaciół. W swojej podświadomości już parę ładnych lat temu zakodował sobie, że w rzeczywistości może liczyć tylko na siebie samego, bo ludzie są nieprzewidywalni (za doskonały przykład bierze tutaj nawet samego siebie).
Powierzanie mu istotnych sekretów nie jest najlepszym pomysłem, bo zależnie od nastroju i bieżących wydarzeń Ingi potrafi milczeć jak grób, lub paplać ile wlezie. Czasem nie potrafi utrzymać za zębami nawet tego, czego wolałby nie zdradzać dla własnego dobra, więc co tu dopiero mówić o cudzych, znacznie mniej ważnych dla niego sprawach. Łatwo wywnioskować z tego, że nie jest to najlepszy typ przyjaciela, jaki można sobie wymarzyć, chociaż sprawdza się w pewien sposób. Jest trochę specyficzny, miewa swoje humory i zachowania, które świadczyłyby wręcz o lekceważeniu drugiego człowieka nawet w sytuacjach, kiedy tak naprawdę stara się pomóc. Odczytanie jego intencji bywa trudne, a sam Ingi zwykle nie jest skory do zdradzania ich w prosty sposób, ponieważ nienawidzi tłumaczyć się z tego, co robi. To jego życie i jego decyzje, więc nikt nie powinien kwestionować ich słuszności.
Chociaż zdarzało się już, że niektórzy nazywali go takim typowym, szczęśliwym promykiem, tak naprawdę chłopak potrafi pokazać pazur. Bywa złośliwy, i to zdecydowanie nie przypadkiem. Za każdym razem, kiedy gra komuś na nosie albo drwi z kogoś, robi to w sposób jak najbardziej intencjonalny. Nie musi to jednak oznaczać czystej chęci dopierdolenia bliźniemu; bywa, że złośliwość lub obraza to tylko środek do osiągnięcia innego celu. Nagminnie używa też sarkazmu, co tylko potęguje dwuznaczne sytuacje, z których nie zawsze udaje mu się wyjść obronną ręką.
Generalnie można powiedzieć, że lubi być w centrum zainteresowania, ale nie zawsze. Miło jest, kiedy ludzie o niego dbają i liczą się z tym, co mówi, ale kiedy odczuwa zbyt wiele niezdrowego zainteresowania ze strony innych, zaczyna się to na nim negatywnie odbijać. Kiedy zaczyna zachowywać się dziwnie lub po prostu staje się bardziej oschły niż zwykle, to najlepszy znak, że lepiej na razie zostawić go samego. Taki me-time to coś, bez czego nie potrafi normalnie funkcjonować na dłuższą metę i jest bardziej skory do podejmowania ryzykownych, pozornie głupich decyzji (patrz: porzucenie kariery, ucieczka z domu).
Nie traktuje życia przesadnie poważnie i nie dąży za ideałami, które starano się wpoić mu w dzieciństwie. Nie tylko od rodziców, ale od niemal całego otoczenia uczył się, że w życiu ważna jest pozycja społeczna, stabilna praca, dom, rodzina i umiejętność zapewnienia tej rodzinie godnych warunków. On natomiast odrzucił to wszystko i póki co w ogóle nie w głowie mu stabilizacja. Żyje chwilą, czerpie z życia co najlepsze i nie dba za bardzo o pieniądze. Wychodzi z założenia, że wcale nie trzeba spełniać z góry ustalonych przez innych standardów, aby czuć się szczęśliwym. Na przykład: jeśli straci pracę, skończą mu się środki utrzymania i wyląduje na ulicy z powodu nieopłaconego czynszu, nie będzie narzekał. Zawsze jest ktoś, kto go przenocuje. Zawsze jest ktoś, kto podzieli się posiłkiem. Okazje leżą na ulicy, trzeba tylko nauczyć się je dostrzegać i umiejętnie wykorzystywać.