Harley Poppy Mackenzie

Mając 15 lat, wyszłam z domu nie oglądając się za siebie. Po prostu odeszłam. Z torbą najpotrzebniejszych rzeczy, zegarkiem mamy i oszczędnościami zbieranymi od 10 roku życia. Wtedy planowałam przeznaczyć je na spełnienie któregoś ze swoich małych marzeń, lecz po 5 latach stały się one moją przepustką na wolność.
Na świat przyszłam jako Poppy Field - mamę poniosła fantazja. Przyszłam na świat jako pierwsze i ostatnie dziecko moich rodziców. Tydzień po moich narodzinach moja matka umarła w wyniku komplikacji podczas operacji usunięcia wyrostka robaczkowego. Ojciec... Tak naprawdę nie pamiętam wielu szczęśliwych chwil z dzieciństwa. Owszem, nie były też tragiczne. Ojciec nie bił mnie, prawie zawsze miałam co jeść - gdy byłam wystarczająco duża, sama zaczęłam przygotowywać posiłki. Nie pamiętam jednak kiedy ostatnio był trzeźwy po powrocie z pracy. Pił na umór. Wypłatę przeznaczał na rachunki, drobne na zakupy, które robiłam, a reszta szła na alkohol. Szczęście, że jego nałóg nie był tak wymagający - cztery najtańsze piwa były w stanie go powalić.
Dość prędko wyzbyłam się wszelkiej empatii wobec niego. Nawet nie czułam nienawiści - był mi właściwie obojętny. Szybko nauczyłam się samodzielności. Zrywałam się ze szkoły mając 13 lat, by zarabiać. Wyprowadzanie psów sąsiadek, robienie im zakupów, koszenie trawników. Czasem roznosiłam ulotki za 30% najniższej krajowej - bez umowy, ze względu na wiek, ale przynajmniej coś z tego miałam.
Dbałam o utrzymywanie na tyle zadowalających wyników w szkole, by nikt nie zaczął interesować się moją rodzinną sytuacją - nie chciałam, by zabrała mnie opieka społeczna. Byłam dobra w sprawianiu pozorów.
Decyzję o ucieczce podjęłam pół roku wcześniej i nie wahałam się nawet przez moment.
Nie miałam dokładnie ustalonego planu, prócz tego, że chciałam wyjechać z miasta. Udałam się na dworzec. Pewność siebie, którą miałam wyuczoną, sprawiła, że nie wzbudzałam podejrzeń. To był początek mojego życia. W tym momencie zaczęło się ono naprawdę i nigdy nie żałowałam.
Z początku nie było łatwo. Nie chcę mówić o miejscach, w których zdarzało mi się sypiać - tego zapachu nie zapomnę do końca życia. Bywało lepiej i gorzej. Ludzie bywali okrutni, ale zdarzali się również tacy, którzy okazywali mi bezinteresowną dobroć. Poznałam też naprawdę wiele dzieciaków, które wybrały życie na ulicy. Czasem los wybierał za nie taką drogę, czasem była to świadoma decyzja. Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, ile ich jest!
Wiele podróżowałam. Za ocean i z powrotem. Do 17 roku życia byłam w Niemczech, Francji, Włoszech. Odwiedziłam rodzinne strony matki - Danię. Z pewną pomocą zdobyłam dokumenty, które umożliwiły mi podróże za granice w celach turystycznych. Nie zawsze było łatwo. Doskonale wiem jak to jest spać na ławce albo klatce schodowej. Zarabiałam na wszelkie sposoby, czasem pracowałam w zamian za nocleg i ciepłe śniadanie. Uczyłam się języków, próbowałam nowych rzeczy. Teraz widzę, że miałam niebywałe szczęście, choć nie zawsze miałam co jeść.
Podczas swojej podróży poznałam dwóch najdroższych mi ludzi. Rosie oraz Dylana. Nasze historie różniły się od siebie, lecz chęć znalezienia swojego miejsca na ziemi była naszym wspólnym celem. Nie byliśmy razem nieustannie, ale utrzymywaliśmy kontakt i czasem wpadaliśmy na siebie zbiegiem okoliczności.
Mając osiemnaście lat, wyrobiłam sobie dokumenty na nazwisko Harley Poppy Mackenzie i od tego momentu byłam nią oficjalnie, choć już dawno mówiłam o sobie w myślach w ten sposób.
Wcale nie tak łatwo jest przeżyć w ten sposób, jednak ludzie bywają wyrozumiali. Zdarza się, że wśród skurwieli, którzy będą chcieli oskubać Cię z ostatniej pary skarpetek, znajdzie się parę wyjątków. Właśnie dzięki tym wyjątkom - którzy żyli w ten sposób dużo dłużej - jakimś cudem istniałam jako 21letnia Harley. Żyłam w wielu miejscach, a gdy zaczynało się robić niebezpiecznie, po prostu się przenosiłam. Owszem, bałam się nieustannie, lecz właśnie ta adrenalina napędzała mnie energią do parcia dalej.
Jakiś czas temu na chybił-trafił uderzyłam palcem w mapę. Amanogawa. Dzięki przyjacielowi załatwiłam sobie wizę. Pozostało po prostu wsiąść w samolot.