Zachariah Bram Ivers

Ciszę przerywa jedynie monotonny dźwięk wskazówek zegara, które powoli przesuwają się po jego tarczy, wisząc nad moją głową. Jest zimno, nie przywykłem do dbania o ciepło w mieszkaniu, bo nie przeszkadza mi taka temperatura. Dzisiaj zdaję sobie sprawę, że to zaniedbanie, skoro będę mieć gościa, ale nie ruszam się z miejsca, aby to naprawić, zbyt skupiony na tekście przewijającym się szybko pod uważnym, skupionym spojrzeniem. Odwracam kolejną kartkę książki, którą trzymam w dłoni, pochłaniając rzędy niewielkich liter. Jakaś myśl w głowie kusi, żeby zerknąć na zegarek i sprawdzić, która jest godzina, ale nie odczuwam wystarczająco dużej motywacji, żeby to zrobić. Zbyt zastygły, jak posąg, którego jedyną ruchomą częścią jest nadgarstek, przewracający strony i gałki oczne, które śledzą myśli autora wtłoczone czarnym tuszem w papier.

Jak myśliciel, posąg o marmurowej, chłodnej skórze i groźnie zmarszczonym czole, chociaż myśli kłębiące się pod kopułą czaszki wcale nie są aktualnie złowrogie, nie są nawet konkretne. Porządkują tok słów, który pochłaniam, układają go w stosiki, małe wysepki pośród chaotycznego oceanu, który obecnie spokojnie faluje w odcieniach szarości i szumi, zlewając się z równie ponurym niebem.

Podnoszę wzrok, czując zmęczenie w oczach i momentalnie zawieszam go na oknie, na tym, co za nim. Po raz kolejny zdaję sobie sprawę, jak bardzo nie przeszkadza mi taka pogoda, a wręcz jak bardzo mnie ona zadowala. Odwracam się za siebie, słysząc zmęczone jęknięcie krzesła, żeby zerknąć na zegarek. Marszczę brew i wstaję, z głuchym tąpnięciem zamykając książkę i odkładając ją na stosik innych, w nieładzie porzuconych na podłodze i krześle przy biurku. Wstaję, podwijając rękawy białego swetra, a potem chwytam kubek z przygotowaną wcześniej kawą, jednak momentalnie czuję, że jest już zimny, co wzbudza nieco mojej irytacji. Nie pierwszy raz zdarza mi się zapomnieć o kawie, zastanawia mnie wtedy tylko jak długo siedziałem bez ruchu, nie dopuszczając do siebie żadnych bodźców z zewnątrz.

Wychodzę do kuchni, gdzie wylewam kawę do zlewu, patrząc na nią z niemałym obrzydzeniem, jakby to była jej wina, że wystygła, stojąc na moim biurku i czekając, aż ją wypiję. Odstawiam kubek na blat, obok niego stoi już trzy, czekając na umycie. Do oderwania od nich wzroku zmusza mnie dzwonek do drzwi. Przeciągam się i ruszam do nich, otwieram dość zamaszyście i z klatki schodowej wpuszczam do środka jeszcze więcej chłodu i zapach wilgoci.

— Spóźniłaś się... — mruczę pod nosem, dość niedelikatnie, jednak przepuszczam dziewczynę w drzwiach i zamykam za nią.

Bez dalszych wyjaśnień staję nad nią i czekam, aż zdejmie okrycie, bym mógł je od niej zabrać...

Przechylam głowę, patrząc na nią nieco sceptycznie, a na moim czole formuje się głęboka zmarszczka, którą bardzo ciężko określić, czy wyczytać z niej jakąkolwiek reakcję. Po prostu tam jest, obniża moje brwi i wprawia twarz w nieokreślony wyraz niezadowolenia. Bez słowa wieszam jej płaszcz na wieszaku, czując od niego mocny zapach kobiecych perfum. Odznacza się wyraźnie na tle ostrego, wyraźnie kawalerskiego zapachu mojego mieszkania, w którym rzadko bywają jakiekolwiek kobiety. Wnętrza wręcz krzyczą brakiem damskiej dłoni, zakurzone powierzchnie, chłodne ściany i setki niewielkich, niewidocznych dla mnie szczegółów, jak suche liście nielicznych roślin i powietrze przepełnione dymem, duszne, wymagające wietrzenia.

Kiwam głową w stronę salonu, by ruszyła za mną i tam też się udaję. Wcześniej uprzątnąłem nieco gratów ze stolika w salonie, gdzie zazwyczaj pełno jest książek, gazet, przypadkowych kartkówek, śladów po szklankach i okazjonalnie papierków po znalezionych w kieszeniach cukierkach rozdawanych na ulicach wraz z ulotkami, reklamującymi kredyty chwilówki. Jest zimno, a okno zasłania żaluzja, więc podchodzę do niego i odsłaniam je, wpuszczając trochę światła, co uwidacznia drobinki kurzu falujące w powietrzu. Przy okazji odkręcam kaloryfer, żeby zrobiło się cieplej.

— Możesz usiąść. Wyjmij książki — mówię zachrypniętym głosem, a następnie odchrząkuję, by nadać mu nieco mniej gardłowe brzmienie, słychać w nim dym papierosowy.

Przez moment zastanawiam się nad zaproponowaniem jej herbaty, ale żadne inne słowa nie wydostają się z moich ust. Brzmię dość sucho, dość obojętnie, jakbym nie mówił do konkretnej osoby, a do obecności, która nawiedziła moje mieszkanie. Może to dlatego, że nie jestem przyzwyczajony do kogokolwiek oprócz mnie, przebywającego w tych pomieszczeniach. Przyglądam się jej, dalej z tym samym, zmarszczonym wyrazem twarzy, z którego ciężko odczytać moje intencje czy samopoczucie. Przyglądam się, jak zajmuje miejsce na mojej kanapie, a potem wybieram sobie fotel obity brązową skórą, stojący zaraz obok.

— Powiedz mi, od czego chcesz zacząć kiedy będziesz gotowa — mówię dość głośno, tonem rozkazującym, pozbawionym miękkich brzmień.

W milczeniu i ze stoickim spokojem przyglądam się jej, kiedy przygotowuje się do pracy, jednak zainteresowaniem darzę jej ekwipunek tylko przez jakiś czas, po chwili zerkając w znajdujące się przede mną okno i pozwalam sobie utkwić wzrok w przezroczystej tafli szkła i czubkach kilku drzew, które kołyszą się za nią. Z zamyślenia wyrywa mnie dopiero jej entuzjastyczny okrzyk, przepełniony drobnymi igiełkami lęku, który zmusza mnie, bym powoli obrócił głowę w jej stronę i nachylił się nad notatkami, które przyniosła. Doskonale słyszę, że czuje się niezręcznie, nie wie, jak zachować, że wzbudzam w niej trochę niepotrzebnego stresu i teoretycznie mógłbym rozładować te emocje krótkim pytaniem, czy nie jest jej zimno, czy nie przeszkadza jej bałagan, który ja osobiście bardzo lubię, ale wszystkie te przykładowe sposoby na rozwianie ciężkiej atmosfery, która między nami zalega nie wychodzą z fazy pomysłu, nie przedostają się przez barierę moich strun głosowych, które jak zwykle, od długiego milczenia, zastygają i tężeją.

Moje spojrzenie szybko przesuwa się po notatkach, które wieńczy mnóstwo kolorowych zakreśleń, wytłuszczonych pojęć i schludnych tabelek. Z pewnością jest staranną uczennicą, ale nie czyni to z niej jeszcze orła w fizyce, dlatego przez moment zastanawiam się jak i gdzie zacząć. Ostatecznie decyduję się, żeby... zacząć od początku. Jest pewna różnica między tym, jakiego można mnie zobaczyć na lekcji i tym, jaki jestem teraz, indywidualnie. Mówię więcej, co chwilę odchrząkując, mówię szybciej i żwawiej, zadając jej pytania i przewracając kartki w podręczniku, żeby wskazać jej odpowiednie pojęcia i przykłady. To tak bardzo różne od nauczyciela, jakim bywam w szkole - mrukliwego, ponurego, pozbawionego jakiejkolwiek wiary w umiejętności uczniów. Zadaję jej pytanie i cierpliwie czekam na odpowiedzi, chociaż z mojej twarzy nie bardzo da się odczytać, czy jestem z nich zadowolony, czy nie.

— Rozumiesz? — pytam spokojnym tonem, poprawiając błędy w zadaniu, które rozwiązywała. — Jeśli Cię to męczy, możemy ewentualnie zrobić przerwę...

Milczę przez moment, zastanawiając się chwilę...

— Może herbata Ci pomoże?

Powoli kiwam głową i wstaję, przeciągając się, a potem, obdarzywszy jej drobną, dziewczęcą buzię krótkim spojrzeniem, wychodzę do kuchni, żeby zrobić coś do picia. Przez chwilę przeszukuję szafki w poszukiwaniu czystych kubków, ostatecznie znajdując ostatni - biały z wizerunkiem smerfetki. Przez moment trzymam go w dłoni, zastanawiając się, skąd taki potwór wziął się w mojej kuchni. Zastygam na krótką chwilę, odszukując we wspomnieniach ten śmieszny wizerunek, a potem marszczę brew, kiedy zdaję sobie sprawę, że to jedna z pozostałości po Grace. Jakiś czas nie umiem na to zareagować, traktując ten prosty przedmiot codziennego użytku jak zbrodniarza, który zachwiał względnie idealnym porządkiem, panującym w moim chaotycznym świecie. Jeszcze kilka lat po rozwodzie zdarza mi się znajdować rzeczy mojej byłej żony, których zapomniała albo których nie chciała brać, które chciała zostawić tutaj, jako mściwe pułapki, które będę znajdował w najmniej oczekiwanych momentach i pozwalał, żeby cały okres naszego małżeństwa przewijał mi się przed oczami.

Nie było złe. Nie było dla mnie też niczym szczególnym, choć zdawałem sobie sprawę, że nie potrafiłem nigdy być mężem. Umiałem być opiekunem, umiałem być kochankiem, umiałem być doradcą, ale nie posiadałem umiejętności, która zespoliłaby wszystkie te funkcję w jedną. Być może dlatego Grace była jedyną osobą, która odważyła się spróbować do mnie zbliżyć i wyszukać coś, co skłoniłoby ją do kochania mnie. Być może dlatego nasz związek był męczarnią, głównie dla niej i być może dlatego skończył się, czyniąc ją moim wrogiem, chociaż nigdy tego nie chciałem... Czasem miewam nawet wyrzuty sumienia.

Kręcę głową, w pierwszej chwili zdecydowany pozbyć się tej pamiątki, ale zatrzymuję się, zdając sobie sprawę, że nie będę miał czym uraczyć swojego gościa, więc nieco zdenerwowany przyrządzam jej herbatę w tym właśnie kubku, decydując jednak, że zaraz po jej wyjściu się go pozbędę.

Wracam do pokoju i na stoliku przed nią stawiam buchający parą napój, wcześniej nie zabezpieczywszy przed nim w żaden sposób powierzchni stolika. Siadam na fotelu i biorę do ręki jej zeszyt, żeby sprawić, co robiła pod moją nieobecność, dziwnie podejrzliwym wzrokiem odprowadzając smerfowy kubek swojej byłej żony...

— Przyniosłem Ci cukier, nie wiedziałem ile chcesz... — mruczę dość niezgrabnie, po cichu, charcząco, a potem z odruchu wyciągam z kieszeni spodni zapalniczkę, a z niewielkiego stolika przy fotelu zgarniam papierosy, jednak zastygam, kiedy moje spojrzenie uniesione znad fajka napotyka jej wzrok. — Wybacz, zapewne Ci to przeszkadza - bąkam ponuro i odrzucam papierosy na kanapę.