Rogal

Urodziła się w Nowym Yorku, jako córka Japończyka i Amerykanki. Jej imię zostało nadane nieprzypadkowo. Matka Hope miała poważne problemy po urodzeniu jej i ojciec nadał jej to imię… Właśnie, po co? Żeby dać sobie nadzieję na to, że jego żona przeżyje? Nie przeżyła, zmarła w wyniku powikłań po porodzie. Ojciec Hope załamał się i oddał swoją kochaną córkę do domu dziecka, a sam zastrzelił się kilka dni później. Typowy Japończyk, któremu jak coś nie wyjdzie, to musi popełnić harakiri. To był najgorszy błąd w jego życiu, gdyż swoimi czynami skazał Hope na wiele lat cierpienia.
Wiadomo, że domy dziecka nie są takie same jak prawdziwa rodzina, a dzieci z takich miejsc są inne, niż wychowywane w normalnych domach. Tak samo było w tym przypadku. Ryusaki od początku była strasznie nieufna i zamknięta w sobie. Nieraz gnębiona za to, że jest w połowie Japonką. Jakby to była jej wina… Przez to tylko znienawidziła siebie i swoją rodzinę, a dodatkowo w wieku trzynastu lat stwierdzono u niej depresję, co automatycznie spowodowało, że nikt nie chciał jej adoptować. Fajnie, no nie? Brak dzieciństwa, depresja… To musiało się źle skończyć. Jej depresja przerodziła się w mocny bunt przeciwko wszystkiemu. Zaczęła wpadać w bójki, pić i palić po kątach… Właśnie wtedy Hope przerodziła się w Rogue. To cud, że wypuścili ją w wieku osiemnastu lat i nie dostała żadnego nadzoru. To nie było rozsądne posunięcie ze strony władz domu dziecka. Już pierwszego tygodnia po wyjściu na wolność wpadła w poważną bójkę, podczas której pobiła jednego chłopaka do tego stopnia, że wylądował na ostrym dyżurze. Wyrok? Dwa lata więzienia. Czy jakoś się tym przejęła? Nope. W więzieniu wplątała się w dilerkę i sprzedawała dragi współwięźniom, ale tu warto podkreślić, że ani razu nie została przyłapana na gorącym uczynku. Cieszyła się zbyt dużym szacunkiem wśród skazańców, żeby któryś miał ją wkopać. Po wyjściu z paki dalej kombinowała z narkotykami, aż do czasu…

"Podszedł do mnie młody chłopak z kapturem zaciągniętym na głowę. Miał nie więcej, niż siedemnaście lat, to było po nim widać. Miał bardzo dziecięcą urodę.
-Przepraszam, pani Rogue?
Uśmiechnęłam się ironicznie. To był chyba jakiś żart. Ten dzieciak się chyba zgubił albo nie wiedział, z kim rozmawia. Bał się. Widziałam to po jego twarzy, słyszałam po tonie głosu. Widać, że pierwszy raz miał do czynienia z dilerem.
-Po prostu Rogue. Czego chcesz, kochanie?
-Troy mnie przysłał. Prosi o to, co zawsze- wymamrotał, jeszcze bardziej naciągając kaptur na łeb i wyciągnął przed siebie rękę, w której trzymał pieniądze. Błysnęłam zębami w szerszym uśmiechu. Czyżby mój stały klient wpadł w kłopoty i nie mógł sam przyleźć, więc wysługiwał się dzieciakiem? A może już nie był w stanie do mnie przyjść? Właściwie to mnie nie obchodziło. Nie obchodził mnie los tych ludzi. Liczyło się co innego. Wzięłam pieniądze, przeliczyłam, a potem podałam mu woreczek z białym proszkiem. Koka, jak zawsze dla Troy'a. Dzieciak skłonił się lekko i ruszył w swoją stronę. To był ostatni raz, gdy widziałam tego chłopaka i w ogóle ostatni raz, gdy sprzedałam komuś to
świństwo. Potem okazało się, że przypadkiem dałam dzieciakowi złą saszetkę, gdzie nie była kokaina, tylko heroina, w dodatku w mniejszych ilościach, niż myślałam. Wtedy zaczęły się problemy."

…aż do czasu, gdy wpadła w utarczki z pewnym kolesiem, który w odwecie zamordował jej najlepszą przyjaciółkę. Mocno to przeżyła, zaczęła się motać i uciekać przed światem, aż pewnego dnia dostała list o jakiejś babci od strony ojca, która zmarła i przepisała swojej utraconej wnusi cały majątek. Czaisz to? Przez całe jej życie nie łaska było się odezwać, a teraz nagle dostaje mieszkanie i pieniądze po tej kobiecie. Dobre i tyle. W samą porę, bo akurat teraz potrzebowała rozpocząć nowe życie z czystą kartą, a to powinno się udać, gdy będzie na drugim końcu świata. W Japonii okazało się, że dostała całkiem dużo tego hajsu, a jednak znalazła sobie uczciwą pracę i od tamtego czasu próbuje nauczyć się żyć od nowa i zapomnieć o wszystkich krzywdach, jakie wyrządzili jej inni ludzie. Doszła do wniosku, że przez nią zbyt wielu musiało cierpieć, więc od teraz próbuje różnymi sposobami odpokutować za to, jaka była dawniej. Trzeba przyznać, że jej nastawienie do świata zmieniło się nie do poznania, choć w głębi duszy nadal ma dużo z tamtej podłej i bezdusznej Rogue, którą była przed osiedleniem się w Japonii.
Gratulacje, właśnie poznałeś jej historię. To spore osiągnięcie biorąc pod uwagę, jak niewiele osób zna ją w całości. Kto chciałby się chwalić czymś takim? Jej przyjaciele wiedzą o niej tylko tyle, że jest sierotą i nie miała w życiu łatwo. Nigdy nie mówi o swojej historii wprost, to znaczy nie opowiada wszystkiego od A do Z z największymi szczegółami. Zazwyczaj stroni od opowiadania o sobie, a jak już musi coś powiedzieć, to rzuca krótkimi ogólnikami albo zbywa zainteresowanego stwierdzeniem, że nie ma o czym opowiadać. Tylko czasami z jej słów można wywnioskować, jakie ma doświadczenia. Nie chce, żeby ludzie patrzyli na nią przez pryzmat tego, jaka była dawniej, więc proszę, nie oceniaj ją przez to, co przed chwilą Ci powiedziałam.