Bitch, I'm a fucking unicorn!

Kim jesteś? Pytanie, które męczy ludzi podobnych do siebie nawzajem. Różnice są zatarte, schematy nie grają roli, w końcu nic nie jest wieczne, panta rhei. Charakter, upodobania, światopogląd, rozumowanie – zmiany są nieokiełznane. I często niechciane.

Idziesz opustoszałą ulicą, już dawno zapadła noc, której nawet latarnia przy drodze nie jest w stanie rozjaśnić. W samym środku tego ciemnego obrazka widzisz ją, praktycznie niewyróżniający się szary człowiek niby czekający na cud. Zwraca Twoją uwagę jedynie niecodziennym ubiorem i charakterystycznym wyglądem, gdyby nie to prawdopodobnie nawet byś jej nie zauważył. Co mógłbyś o niej powiedzieć? „Wydaje się, że ma bardzo głęboko to, co ludzie myślą i robi to, co się jej żywnie podoba, ale nie wygląda na kompletną ignorantkę, zdaje się rozumieć, że podjęte decyzje ciągną konsekwencje. Nie daje sobie wejść na głowę, doskonale wie, czego chce i co zrobić, by to dostać.” Trafność w stu procentach, choć jest wiele więcej do powiedzenia.
Wbrew pozorom bardzo cierpliwy z niej człowiek, którego bronią numer jeden jest sarkazm, w parze z ciętą ripostą. Wydawałoby się, że w jej kącikach ust wiecznie kryje się zalążek szyderczego uśmiechu, choć przeważnie jest to po prostu niezgrabne okazanie jakichkolwiek uczuć. Jeśli tylko zauważy, że coś kręcisz lub skaczesz do niej z pyskiem, zaraz sprowadzi cię na ziemię, rzucając niewybrednie mięsem.
Można odnieść wrażenie, że trudno jej odnaleźć się w społeczeństwie. Nigdy bez powodu nie zaczyna rozmowy i najczęściej po prostu wszystkich obserwuje. Patrzy w ciszy zupełnie bez skrępowania. Czasami od tego wzroku ludzie zaczynają uciekać, płakać i błagać o przebaczenie za grzechy, których nie popełnili. Niczym anioł zemsty lub rogaty diabeł spogląda w duszę, nie mówiąc ani jednego słowa, mimo wrodzonej szczerości zatrzymując myśli tylko dla siebie. O nic cię nie oskarży, nic ci nie zarzuci – wystarczy jedno spojrzenie byś poczuł jak oceniający sztylet przeszywa twoje ciało, jak cisza wylicza twoje przewinienia oraz jak potwór stojący naprzeciw ciebie znając twoje najgorsze sekrety postanawia zostawić je w spokoju. Może to przez to ludzie od niej uciekają w popłochu, ale też przez to postanawiają zostać chwilę dłużej…
Z drugiej strony zdecydowanie więcej osób postanawia zabrać swoją dupę jak najdalej od niej, mając nadzieję, że nigdy więcej się nie spotkają. Mezamere wydaje się, że instynktownie czują, co sobie myśli – w końcu anormalność to jedna z jej licznych niedoskonałości.
„Gdy widzisz, że się uśmiecham - nie wiesz, w jaki sposób traktuje cię moja wyobraźnia. Nie czujesz ukłuć tysięcy igieł na swojej skórze? Dlaczego nie krzyczysz jak potępieniec, gdy płoniesz na stosie? Nie mów mi tylko, że nie czujesz bólu, jaki ci zadaje. Sama jestem w stanie go poczuć.
Twoje nieporuszone serce daje mi siłę, a twój niemy krzyk w mojej głowie napełnia spokojem. Gdy widzę jak zwijasz się na podłodze, nie widzę powodów, by dokładać Ci zmartwień Twoją niekompetencją. Muszę jednak przypomnieć, że jeszcze jeden krok w złą stronę i nie będzie więcej miłosierdzia”.
Z pewnością istnieje niewypowiedziany powód, dlaczego jest taka, a nie inna. Niefortunnie dla wszystkich ciekawskich wystarczająco trudno wyciągnąć z niej podstawowe informacje, a co dopiero zmusić do opowiedzenia o czymś tak złożonym jak to. Niewykonalne, może, dlatego nikt nigdy nie próbował?

Tak czy siak, mój drogi przybyszu, bądź grzeczny, bo wraz z rozgniewaniem tej istoty Twoje życie stanie się koszmarem.