Księgarnia i multimedia

Przesuwam się krok po kroku wzdłuż półki. Alejka sklepowa jest ciasna, czuję, jak podrapanym, czarnym plecakiem zahaczam o regały za sobą. Muzyka głośno gra w słuchawkach, nie słyszę kroków, głosów, nie słyszę najnowszej listy K-popowych utworów, skocznie płynącej ze sklepowego głośnika. Biorę w chłodne dłonie kolejne ołówki, drobne pędzelki, słoiczki i palety kolorowych farbek. Kciukiem przesuwam po chropowatym drewnie ołówka i odkładam go, odrzucając bez jasnego powodu. To samo robię kilkakrotnie, szukając narzędzi, które plastycznie wtopią mi się w dłoń, wygodnie ułożą pomiędzy palcami. Obok mnie przeciska się jakaś pani, mruka coś, kiedy udaje nam się minąć w alejce, ale ja tylko stukam palcem w słuchawkę i uśmiecham się przepraszająco, nieco zażenowany, bo nie lubię takich chwil, kiedy ktoś do mnie mówi, gdy nie słyszę.

Wybieram dalej, przeglądając, będąc wybredny, być może odruchowo – nieświadomie. Trzymając naręcze kredek, pędzelków o miękkim, świeżym włosiu, ołówków różnej twardości – ruszam w stronę lady, przy okazji wyciągając z uszu słuchawki. Słyszę cichy skrzeczący dźwięk, wciąż wydobywającej się z nich muzyki.

Układam wybrane przybory na ladzie i czekając, aż ktoś podejdzie do kasy, przesuwam palcem po wgłębieniach w drewnianym blacie. Nikt nie przychodzi. Rozglądam się, nieco zniecierpliwiony. Nie powinienem zachodzić do sklepu, ale nigdy nie mogę się oprzeć, kiedy z wystawy kuszą nowe książki oraz wizja wybierania czystych, nowych szkicowników.

Wzdycham i pozostawiam swoje zdobycze na blacie. Wsuwam się ostrożnie za ladę, w stronę uchylonych drzwi magazynu i otwartą dłonią popycham je do przodu, wsuwam głowę w szparę między nimi i framugą. W środku jest jasno, przede mną piętrzą się wysokie ściany kartonów, a w nozdrza uderza mnie zapach tektury. Wsuwam się do środka, czując pod butami chrzęszczenie niewielkich ziarenek żwirku i wiedząc, że nie powinno mnie tu być, idę przed siebie, w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby pozwolić mi zapłacić.

- Halo? – mój głos nie wibruje, nie odbija się od miękkich, kartonowych ścian. – Jest tutaj ktoś?

Wchodzę głębiej, rozglądając się, w poszukiwaniu kogoś, kogo mógłbym ewentualnie zapytać o pomoc. W końcu słyszę dźwięk podobny do tego, który jeszcze przed chwilą słyszałem ze swoich słuchawek. Jakby ktoś bardzo głośno słuchał muzyki. I dostrzegam, skąd dochodzi.

Moje brwi wędrują w górę, kiedy widzę dziewczynę, która niewielkim nożykiem do papieru rozcina kartony, zbyt pochłonięta słowami piosenki, które jednocześnie grają jej w uszach i wydobywają się z jej ust. Mrugam, zaskoczony, nieco zamurowany tym widokiem, kiedy delikatnie kręci biodrami, wbijając niewielkie ostrze w taśmę, oklejającą karton. Przez chwilę trwam w bezruchu, nie do końca wiedząc, co powinienem zrobić w takiej sytuacji. Wycofać się i pozwolić jej niezauważonej dalej entuzjastycznie patroszyć kartony, postać jeszcze chwilkę i uciec, czy zburzyć jej iluzję samotności i bezkarnie zakraść się, żeby postukać jej ramię…

Wybieram tę trzecią opcję… Uśmiechając się, być może nieco idiotycznie, jak dzieciak, który właśnie był świadkiem czegoś, czego nie powinien, zbliżam się do niej i kładę dłoń na jej ramieniu.

Lubię tę pracę. Muszę przyznać, że chyba ze wszystkich miejsc, w których łapałam się na pół etatu, czy gdzieś tak - dorywczo, czy to rozdawanie ulotek w stroju misia, w którym jest gorąco jak w samym piekle, czy to kelnerowanie, pomaganie w kuchni albo sprzedawanie pieczonych kurczaków - tu jest mi najlepiej. Przede wszystkim dlatego, że mam fajnego szefa. Mężczyzna w średnim wieku, który ma tendencje do traktowania mnie jak swojej córeczki, którą zawsze chciał mieć. Dzięki temu, często idzie mi na rękę, zwłaszcza, że wciąż mam na głowie szkołę. W zamian za to, dostaje ode mnie pełne zaangażowanie w pracy, nawet, jeśli muszę nosić idiotyczną, pomarańczową koszulkę z logo sklepu, w której każdy z nas wygląda jak debil. Przynajmniej nie jest w niej tak gorąco, jak w miśku.

A to, że teraz słucham muzyki na full, niemal dając koncert na zapleczu, wcale nie znaczy, że ja się do tej pracy nie przykładam i cała poprzednia część jest kłamstwem. O nie, co to, to nie! Zwyczajnie tu nie słyszę już tych cicho grających piosenek ze sklepu, a lubię pracować przy jakichś przyjemnych dźwiękach. No dobrze, może troszkę się zapomniałam. No ale kartony jakoś specjalnie nie narzekają, kiedy co jakiś czas zaśpiewam coś głośniej - niekoniecznie tak do końca czysto, zważywszy na to, że się nie słyszę. Święcie jednak przekonana, że są moim jedynym towarzystwem, tu, w magazynie, pozwalam sobie wczuć się w piosenkę, wyciągając refren jak najwyżej. Staram się oczywiście uważać przy tym, żeby zamiast papieru nie odciąć sobie palca, choć raz już mi się to zdarzyło. No, może nie tak dramatycznie, żebym zaraz kończyła bez jednego z nich, ale plaster był konieczny.

- ...urin machi yeoldusi samsipbunui sigyetbaneulcheoreom! - śpiewam, udając, że nożyk to mój mikrofon.

A gdy wracam do otwierania papierowych pudełek, czuję, jak coś dotyka moje ramię. Nie spodziewając się tego, podskakuję momentalnie, a ostre narzędzie wypada mi z rąk, na szczęście nie robiąc nikomu żadnej krzywdy. Odskakuję od tego czegoś, co śmiało mnie dotknąć, lądując w sumie tyłkiem na podłodze jakiś metr dalej. Ciągnę kabelek słuchawek, by te wypadły z moich uszu, drugą ręką łapiąc się za serce, które galopuje jak cholera.

- Yaaaa, idioto, mówiłam Ci, żebyś tak nie robił! Chciałeś mnie zabić? Porąbało cię? No bardzo śmieszny żaaa... - przerywam, zdając sobie sprawę, że przede mną wcale nie stoi mój współpracownik.

Przesuwam wzrokiem od tych śmiesznych butów bez sznurówek, przez zgrabne kostki, jasnoniebieskie spodnie, ładny sweter, aż na twarz winnego mojego, prawie że, zawału. I wtedy trafia do mnie, że to żaden pracownik, żaden szef. To, cholera jasna, prawdopodobnie klient.

Podnoszę się od razu z podłogi, zdając sobie sprawę, że nawet jeśli zrobił źle i nie powinno go tu być, a tym bardziej, że przyłapał mnie w tak żałosnym i kompromitującym momencie - wciąż jest tym, który płaci. A więc powinien być traktowany z należytym szacunkiem, zaś moje naburmuszone wyzwiska, wcale takowym nie były.

Kłaniam się przed nim nisko, ze spuszczoną głową.

- Przepraszam! Myślałam, że to mój współpracownik - składam dłonie jak do modlitwy i wyciągam je nad głowę.

Zerkam na niego dużymi, pełnymi skruchy, ciemnymi oczami.

- Naprawdę przepraszam, w czym panu pomóc...? Proszę, zapraszam... - wskazuję dłonią na wyjście na sklep, wciąż w delikatnym ukłonie, skulona.

Skoro klient jest tu, to pewnie nikt nie stoi na kasie. Aaaaish... Będę musiała go opieprzyć, że znów sobie gdzieś poszedł bez mojej wiedzy... A ten chłopak? Najwyżej strzelę mu jakąś zniżkę za brak obsługi i naskoczenie na niego...

Kiedy upada, cofam się o krok, zaskoczony jej reakcją. Oczywiście nie sądziłem, że zupełnie spokojnie spojrzy na mnie i jakby nic się nie stało, zaprowadzi do sklepu. Mimo wszystko, jej upadek, każdy jej gest przepełniony agresywną, a zarazem na swój sposób uroczą pretensją sprawia, że nie umiem się nie uśmiechać. Nawet kiedy krzyczy, zdenerwowana, najwyraźniej biorąc mnie za swojego współpracownika.

Kącik moich ust drga - w rozbawieniu, czy rozczuleniu - nie jestem pewien, ale kiedy kłania się i wręcz teatralnie prosi o wybaczenie, nie mogę się oprzeć i wyciągam dłoń. Wydaje się być w moim wieku, być może nawet młodsza, więc nie powinna się obrazić, kiedy dużą, chłodną dłonią delikatnie poklepuję jej mięciutkie włoski, teraz rozczochrane i odstające na wszystkie strony, jakby doznała szoku elektrycznego.

- W porządku - śmieję się miękko, przechylając głowę, a kiedy się uśmiecham, w jednym moim policzku tworzy się niewielki dołeczek. - Nic się nie stało, po prostu nikogo nie ma na kasie...

Ruszam za nią, kiedy wciąż skulona i przestraszona prowadzi mnie do sklepu. Drapię się w tył głowy, nie mogąc doprowadzić swojej twarzy do porządku. Nie chcę, żeby uznała, że się z niej naśmiewam, bo to nie to. Po prostu mnie rozbroiła. Tym uroczym, obrażonym, "wściekłym" tonem głosu, który kojarzę tylko z nielicznych koreańskich dram, które zdarzało mi się oglądać, żeby przypomnieć sobie brzmienie języka przed kilkudniowymi wyjazdami z ojcem do Korei. Na żywo brzmi zupełnie tak samo, a ja do tej pory sądziłem, że to tylko gra aktorska. Teraz podoba mi się jeszcze bardziej.

Stając już po właściwej dla mnie stronie lady, zagarniam do siebie swoje suweniry i sprawdzam, czy jest wszystko to, co sobie wcześniej wybrałem. Mimo pozornego oglądania materiałów, zerkam na nią, nie mogąc sobie tego odmówić. Jest chyba nieco rozstrojona i zaczynam mieć małe wyrzuty sumienia, że naraziłem ją na taki stres. Nie chcę, żeby miała jakiś problem z kierownikiem, bo w końcu skoro ona była w magazynie, ktoś inny powinien być tutaj.

- Nie będziesz mieć żadnych problemów, że nikogo tu nie było? - unoszę brew, rozglądając się za jakimś kierownikiem, ale oprócz dwóch nastolatek, nikogo nie ma teraz w sklepie. - Mam pogadać z Twoim szefem, czy coś? Że to nie Twoja wina?

Kiedy kładzie dłoń na moich włosach, kulę się nieco. W zaskoczeniu tak śmiałym gestem, ale muszę przyznać, że trochę mnie to uspokaja. Bo to znak, że się nie gniewa, że nie jest jednym z tych urażonych wielce klientów, którzy nie rozumieją, że my - pracownicy - też jesteśmy tylko ludźmi i mamy prawo do pomyłek. I na przykład nawrzeszczeć na nich z myślą, że są kimś zupełnie innym.

Stając za kasą, od razu zabieram się za obsługiwanie go, choć dłonie wciąż nieco mi się trzęsą. Nabijam na kasę to, co ma zamiar kupić. Szkicownik, ołówki... No proszę, mamy artystę? Pozwalam sobie obrzucić go nieśmiałym spojrzeniem, wciąż zażenowana swoim zachowaniem, ale kiedy dostrzegam, że i on na mnie spogląda, odwracam wzrok i pakuję mu jego nowy zakup do reklamówki z logo naszego sklepu. Po jego ubiorze w sumie można było się domyślić, że ma w sobie coś artystycznego. Śmiem nawet stwierdzić, że podoba mi się jego sweter. Nosiłabym. Lubię swetry.

- Nie, nie. W porządku, proszę się nie przejmować. Jeszcze raz przepraszam za tę sytuację, postaram się, żeby się już nie powtórzyła... - podnoszę na niego spojrzenie, podając mu cenę oraz podsuwając pakunek.

Jedyne, co przychodzi mi do głowy, by jakoś zrekompensować mu ten incydent, to dwa wyjścia.

- Jeśli pan chce, mogę nabić panu dziesięć procent rabatu... Albo dorzucić gratis któryś z breloczków. Osobiście bardzo je lubię i są porządnie zrobione... - Wskazuję na stojak z przywieszonymi doń brelokami.

Nie wiem, czy ta opcja mu się spodoba, bo to niby tylko mały, głupi gadżet, ale są różne. W kształcie uroczych zwierzątek, pochodzące z fandomów, jedne są śmieszne, drugie naprawdę ładne, schludne i artystyczne, a te bardzo by do niego masowały. Sama taki mam. Przy kluczach od szafki i pokoju w akademiku - wisi miś rilakkuma.

Wyjmuję kilka, które mi się podobają i które - moim zdaniem - mogłyby spodobać się także jemu. Albo chociaż mogłyby pasować do wrażenia, które na mnie wywołał. Ewentualnie mnie wyśmieje, że wciskam mu jakieś bzdury i zdecyduje się na rabat. No cóż, i tak się już dziś wygłupiłam. Co mi szkodzi zrobić to bardziej...?

Obserwuję ją, taką zakłopotaną i zmieszaną, wciąż - mimo moich słów troski i zapewnienia. Pozwalam sobie dokładnie ją obejrzeć. Jej buźkę, jasną, o słodkich, wyraźnie azjatyckich rysach, pełne, zgrabne usteczka, przypominające małe serduszko i duże oczy. Przesuwam wzrokiem od czubka jej głowy na ramiona, po rozczochranych, zmierzwionych kosmykach, a potem po jej ciałku uwięzionym w śmiesznym, sklepowym wdzianku, aż do wąskiej talii. Jest ładna. Słodka. Wciąż mam przed oczami jej obrażoną, zagniewaną minkę, która tak ładnie dopełnia się z zawstydzonym spojrzeniem, które teraz mi prezentuje...

Kiedy mówi coś o rabacie i breloczkach, muszę wytężyć uwagę, żeby zrozumieć, bo pierwsza połowa nieco mi ucieka przez ciche zafascynowanie jej osobą. Przechylam głowę i zagryzając wargę, drapię się po jasnych włosach, przesuwając spojrzenie na breloczki.

- W porządku, wezmę sobie jeden, jeśli przez to poczujesz się lepiej. - Uśmiecham się lekko, kącikiem ust, a potem wybieram sobie jeden z breloczków.

To dwa niebieskie koniki morskie na łańcuszku, wykonane z jakiegoś przejrzystego tworzywa, oddzielnie bujające się na metalowej obrączce, którą można przyczepić do kluczy czy czegoś innego... Podnoszę brelok, kołysząc go na swoim palcu, żeby widziała, który wybieram, a potem chowam go do torby, razem z resztą zakupów i wyjmuję z plecaka portfel, żeby zapłacić. Przy okazji zerkam na zegarek, żeby zobaczyć, jak bardzo spóźniony jestem.

- Dzięki... - mrukam jeszcze na odchodnym. - I nie stresuj się tak. - Nie mogę się powstrzymać od tego komentarza. - Nic się nie stało, naprawdę.

Powiedziawszy to, jeszcze chwilę stoję przed nią, zastanawiając się, czy mógłbym ją jeszcze jakoś zaczepić, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Nerwowo drapię się w potylicę i w końcu robię krok do tyłu, uznając, że mogę ją tu jeszcze złapać, skoro pracuje. Macham krótko dwoma palcami, jakby salutując i odwracam się na pięcie, poprawiając plecak na ramieniu. Wychodzę.

Przyglądam się jego dużym, szczupłym, zgrabnym dłoniom, gdy przeglądając breloczki, dotyka je, obraza w palcach, szuka odpowiedniego dla siebie. A potem, wodząc wzrokiem za jego ręką, widzę, którym ostatecznie macha. Dwa koniki morskie? Unoszę brwi w zaskoczeniu takim wyborem. Ale tak w sumie, to chyba są wystarczająco ładne, dziwne i artystyczne, by przypaść mu do gustu. Tak mi się wydaje.

Przyjmuję od niego zapłatę, podsuwam mu rachunek.

Słysząc takie słowa jak "nie stresuj się", trochę się peszę i chyba stresuję jeszcze bardziej. Aaaishhh... Co za bezpośredni, śmiały koleś. Zerkam na niego. Z racji, że jest między nami minimum dwadzieścia centymetrów różnicy, jestem zmuszona unieść nieco głowę, by mój wzrok spotkał się z jego twarzą.

- Nie stresuję się - burkam. - Aż tak... - Dodaję ciszej.

Widzę, że jeszcze się nie odsuwa, więc spoglądam na niego zakłopotana, nieco naburmuszona. Czyżby o czymś zapomniał? Coś jeszcze chciał? Już otwieram usta, by się spytać, jak na dobrego pracownika przystało, ale on jednak wycofuje się, a kiedy macha mi na pożegnanie, ja kłaniam mu się uprzejmie, jednak dopiero po chwili, wpierw odganiając dezorientację spowodowaną jego zachowaniem. Nie wygląda na Azjatę. W sumie nie wiem, skąd jest, ale tak się tam u nich żegna?

- Do widzenia i zapraszam ponownie... - mówię wyuczoną regułkę już z przyzwyczajenia.

A potem prostuję się i odprowadzam go spojrzeniem, nieświadomie przygryzając wargę. Huh...

Z zamyślenia wyrywa mnie jednak wracający współpracownik, którego ja teraz powinnam opieprzyć. I tak mija kolejny dzień w pracy...