Początek roku szkolnego 2015 [ Zachariah&Wolfgang ]

Wtem! Z korytarza dobiega zbliżające się pospiesznie tupanie, po czym drzwi otwierają się z hukiem i sprawczyni całego tego rumoru wpada do klasy – dosłownie, bo w progu potyka się o własne sznurówki i tylko złapanie się najbliższej ławki chroni ją przed upadkiem na twarz. Prostuje się chwiejnie, poprawia cokolwiek wymiętoszoną koszulę i krawat, który podczas biegu przez korytarz zawinął się gdzieś na ramię, obrzuca szybkim spojrzeniem całą klasę wraz z nauczycielem, i mamrocze pod nosem:

– Pszaszam za spnienie…

…Ale niestety nikt jej nie słyszy, bo w tym samym momencie rozlega się głos z klasy:

– A może Satsuki-san?

Ona? Ta mała pierdołka, która dalej stoi w progu i nawet jeszcze nie ogarnia, że właśnie ktoś zgłosił jej kandydaturę na wiceprzewodniczącą? Żeby było śmieszniej, pierwszego ktosia już po chwili popiera jakiś drugi ktoś i zanim ktokolwiek się orientuje, nazwisko Satsuki Kaoru ląduje na tablicy pod dumnie brzmiącym nagłówkiem „wiceprzewodnicząca”. Sama zainteresowana mruga kilka razy ze zdziwieniem, ale nie protestuje, chociaż oczy ma jak spodki, a w dodatku drży jej dolna warga. Przez chwilę wygląda, jakby miała zaraz albo się rozpłakać, albo wycofać z powrotem na korytarz, ale w końcu bierze się w garść i zajmuje swoje stałe miejsce w ławce. Jej mały prywatny kryzys zostaje zażegnany, zanim porządnie się rozwinie, a uwaga uczniów z powrotem kieruje się w stronę wychowawcy i Wolfganga. Którzy, zauważa mimochodem Kaoru, wyglądają, jakby ze sobą flirtowali, w dodatku zupełnie nieświadomie. Ciekawe, czy ktoś jeszcze się zorientował?

Spoglądam w stronę drzwi, kiedy z takim łomotem się otwierają i rozpoznaję twarz Kaoru. Jest jedną z niewielu uczennic, które pamiętam, ale akurat jej twarz zapadła mi w pamięć. Nie wiem, dlaczego. Być może rysy jej twarzy, tak zwykłe i proste, na swój sposób płynne i pozbawione dziewczęcości sprawiły, że ten obraz wyrył mi się w pamięci z podpisem „Satsuki Kaoru”. Przyglądam się jej, kiedy maszeruje do ławki.

– Satsuki, wyjdź na środek - zwracam się do niej, widząc, że została wybrana na kolejnego nieszczęśnika, a potem patrzę, kiedy niczym kolejna skazana brnie naprzód, żeby stanąć obok Lenzeheuera.

Podchodzę w ich stronę, a potem zerkam na klasę. Zastanawia mnie, czy w tym roku postanowili po prostu pójść na łatwiznę i wypchnąć kogokolwiek. Zapewne. Inaczej nigdy nie stałby tu on. I zapewne nigdy nie stałaby tu ona. Znaleźli się tu z dwóch prostych powodów – nowy i spóźniona pierwszego dnia. Młodzież w tej klasie zaczyna mi poważnie działać na nerwy swoim chodzeniem na łatwiznę i skróty. Ale nie mam zamiaru wmuszać w nich entuzjazmu i zaangażowania. Sam nie potrafię go z siebie wykrzesać, kiedy nie ma go w nich.

Dlatego o wiele lepiej czuję się na uniwersytecie.

–  Czy jesteście pewni tej decyzji? – mrukam, zerkając na klasę, być może brzmiąc nawet nieco podejrzliwie, jakby dając im szansę, żeby zmienili zdanie i zaskoczyli mnie krztą pozytywnej energii.

Ale oni milczą. Ignorują słowa Wolfganga, chociaż kiedy to mówi, spoglądam na niego, widząc jego zmieszanie i niechęć wobec tej funkcji. Ale może mu to wyjść na dobre. Może bardziej będę go miał na oku. Może nawet za moment zacznę się łudzić, że dzięki temu szybciej się do niego przyzwyczaję…? Wzdycham ciężko. Więc postanowione. Przesuwam wzrokiem po niej i po nim, mając chociaż nadzieję, że dziewczyna dobrze na niego wpłynie i zmusi do pracy. Istnieje też możliwość, że wszystko zostanie zrzucone na jej głowę.

–  Może na dobre Ci to wyjdzie, Lenzeheuer – burkam, uśmiechając się krzywo kącikiem ust i ruszając w stronę biurka, żeby wpisać ich do dziennika. – Satsuki, gdyby były z nim jakieś problemy, zgłoś się do mnie. Możecie usiąść. I podejdźcie do mnie oboje na przerwie.

Siadam dość ciężko przy biurku, odprowadzając ich wzrokiem. Jego wysoką, długą figurę i jej drobną, niknącą przy nim. Kręcę głową, mając złe przeczucia. Ale zamaszyście wpisuję w dzienniku ich imiona, kreśląc dość ostre znaki…

Hm? Hę? Ledwo zdążyła usadowić się na swoim miejscu, a już każą jej z powrotem stanąć przed całą klasą? Trudno, mus to mus. Powoli podnosi się z ławki, ostrożnie, żeby przypadkiem znowu się nie potknąć i doszczętnie nie skompromitować, wychodzi na środek sali i zajmuje swoje miejsce obok nowego przewodniczącego. Jaki on wysoki…! Wydaje się ściągać na siebie uwagę klasy jak piorunochron błyskawice, i Kaoru trochę przy nim niknie, jakby wtapia się w tło. Uspokaja ją to. Chociaż są i wady – na przykład ta, że nie może mu się porządnie przyjrzeć bez zadzierania głowy do góry, więc tylko zerka na niego kątem oka. Czy on aby nie jest rok starszy? Nie kojarzy go zbyt dobrze, ale to jeszcze o niczym nie świadczy, własnych znajomych z klasy też czasem nie poznaje na korytarzu. Nazwisko, nazwisko… Jest zapisane na tablicy za nią, ale nie może się przecież teraz odwrócić, na pewno wszyscy będą jej się przyglądać, więc tylko wysila pamięć i próbuje je sobie przypomnieć – na zewnątrz wygląda to, jakby nagle zaczęła się nad czymś mocno zastanawiać, zmarszczone brwi, skupiony wyraz twarzy i tak dalej. Nie. Nie pamięta. No trudno.

Czy są pewni tej decyzji? Ma ochotę zachichotać, ale oczywiście się powstrzymuje. Najwyraźniej są, bo nikt nic nie mówi. Wreszcie odzywa się wychowawca, tym samym przypominając jej nazwisko kolegi. Lenzeheuer…! Nic dziwnego, że nie mogła go zapamiętać. No, ale teraz już będzie wiedziała. Jest tak usatysfakcjonowana tym odkryciem, że dopiero po chwili orientuje się, że nauczyciel zwrócił się też do niej.

– T-tak jest! – Stara się mówić wyraźnie i przez to wychodzi jej ciut za głośno. Lekko zmieszana wraca do ławki, siada i natychmiast zerka z powrotem na Wolfganga. Ciekawe, jaki z niego będzie przewodniczący. Ciekawe, co to w ogóle za jeden. Ciekawe, o co chodzi z nim i z wychowawcą (bo przecież ewidentnie mają ze sobą jakąś wspólną przeszłość). Wszystko to jest bardzo ciekawe. Mentalnie zaczyna już komponować notkę na bloga opisującą całą tę sytuację.

Nie rozumiem. Jak głupim trzeba być, żeby uznać, że "senpai" zajmie się ich klasą najlepiej? Okay, w normalnych okolicznościach - na pewno. Ale, halo! Czy uczeń, który powtarza rok, naprawdę wydaje się wzorem do naśladowania i tym, który ma reprezentować klasę? Szczerze śmiem w to wątpić.

Zerkam na drobną osóbkę, która przy mnie staje. Dyskretnie, acz wnikliwie się jej przyglądam, by w końcu upewnić się co do płci spóźnialskiego, który, podobnie jak ja, zostaje wpychany tam, gdzie chyba również nie chce. Delikatne rysy twarzy, charakterystyczne marszczenie koszuli... No i coś, co chyba powinienem dostrzec już na samym początku. Spódniczka. Moja brew drga, gdy w końcu podejmuję decyzję. A więc dziewczyna. W porządku. W sumie - jakby mi to robiło jakąś różnicę.

Głos nauczyciela odwraca moją uwagę od towarzyszki i zmusza, bym spojrzał na niego. Jak zdradzone wilczę. Potem jak wkurzony wilk. Odwracam wzrok, bo nie powinienem tak patrzyć na kogoś starszego, a tym bardziej - nie na nauczyciela. Na dobre? Ha! Zabawne. Więc jednak mu to na rękę, będzie mógł mnie pilnować. Gdybym to była szkoła gimnazjalna, na pewno szykowałbym się do uprzykrzania mu życia na tyle, by zdjął mnie z tej roli i żałował swojej decyzji do końca życia.

Ale nie jest. Jestem w Japonii. W szkole średniej. Nawet, gdybym chciał pyskować, nie brzmiałbym groźnie, zbyt zastanawiając się, czy mówię poprawnie i czy chiński nie wpływa na zrozumienie. Zaś gdybym zaczął wyklinać po mandaryńsku, i tak nikt by mnie nie zrozumiał. Chociaż, może to i lepiej?

Mielę językiem, ucieka mi z ust cichy, ojczysty wulgaryzm, w którym staram się zawrzeć całą swoją irytację, by nie dać się wytrącić z równowagi. Okay. Okay... Spokojnie, Xiǎo Láng... Jest jeszcze ona. Co prawda niby ma na ciebie donosić w razie, gdybyś się nie spisywał albo zrzucał na nią całą robotę, bo zapewne też o to chodzi, ale nie siedzisz w tym sam. Najwyżej zrzucisz na nią... większą część.

Przeczesuję włosy dłonią, szarpię je delikatnie, odgarniam do tyłu. Masując kark, ruszam w kierunku swojej ławki. Opadam na krzesło, zrezygnowany i wracam do kropelek-przyjaciółek, które wciąż i wciąż uderzają o okno, jakby chcąc je zbić i umożliwić mi drogę ucieczki. Muzyka uciekła mi z głowy już jakiś czas temu... A dobry humor? Ivers go przeżuł, wypluł, zdeptał i stwierdził, że dlaczego nie? Przecież bycie przewodniczącym i kolejne minuty we wspólnym towarzystwie na pewno wyjdą mi na dobre.

A miałem unikać sytuacji, które są niewygodne i ludzi, których nie lubię...

Muszę o nim zapomnieć. I o tej sytuacji, która sprawiła, że trochę straciłem kontrolę nad swoimi humorami. Wszystko skumulowało się we mnie i zaczęło trząść, kiedy tylko go zobaczyłem. A wszystko dlatego, że postanowiłem być uparty i nie dałem mu zdać. Mam wrażenie, że wszechświat mści się na mnie za ten właśnie upór, za ten brak umiejętności powiedzenia sobie „daj spokój”. Jakbym wszystko zawsze musiał mieć tak, jak chcę, jakbym nie umiał przejść obojętnie obok rzeczy, które nie są dla mnie wygodne. Przecież umiem. Więc dlaczego wobec niego stałem się taki zatwardziały?

Przez moment siedzę w milczeniu, żeby potem wstać i zamaszyście zapisać na tablicy kilka zadań  z wykorzystaniem wzorów, których uczyłem ich w zeszłym roku. Nie wiem, czy to dobry pomysł. Zazwyczaj oddanie się tłumaczeniu i długim wykładom sprawia, że zapominam o tym, co mnie drażniło, jednak teraz nie mam takiej pewności. Zadania są krótkie, prawdę mówiąc banalnie proste, ale mam wrażenie, że niektórzy w tej klasie by sobie z nimi nie poradzili, widzę to po ich twarzach, kiedy mrużąc oczy, spisują z tablicy znaki i dziwią się, jakby pierwszy raz na oczy widzieli te pojęcia i wzory, zapominając schematy, których uczyli się kilka miesięcy temu.

Walczę z ochotą, by to jego wziąć do tablicy. Walczę z ochotą, by być tym nauczycielem „który się uwziął”. Ostatecznie wołam do siebie kogoś innego. Pamiętam tylko jego nazwisko, ale to wystarczy, bo podchodzi do tablicy i pozwala mi, chociaż na chwilę, skupić się na czymś innym. Może nawet odprężyć. Nie jest takim idiotą, więc nie idzie mu to źle, a przy okazji pozwala mi zabrać głos, przypomnieć im kilka zasad. Nie patrzę na niego. Nie chcę widzieć jego twarzy, kiedy mnie nie słucha. Obrzydziłby mi nawet to, co lubię najbardziej. Wolę spoglądać na tych, którzy z nikłym zainteresowaniem unoszą głowy i wsłuchują się w mój głos, który rozbrzmiewa na sali, gdy ostrymi, szybkimi ruchami zapisuję ciemną powierzchnię tablicy rozwiązaniami, wzorami i wykresami.

Włosy mam nieco rozczochrane, rękawy koszuli podwinięte, a na kamizelce już kilka białych śladów po kredzie. Szczękę nieogoloną – znów przypomniałem sobie o tym dopiero w samochodzie, jadąc do pracy.

Kiedy dzwonek oznajmia koniec lekcji, zamieram, wytrącony nieco z toku swoich myśli… Odkładam kredę i otrzepuję dłonie, spoglądając na nich.

–  To tyle, jeśli chodzi o przypomnienie. Dokończycie w domu. Przewodniczący... – Spoglądam na niego i po krótkiej chwili daję mu znać, żeby zakończył lekcję.

Zbieram swoje rzeczy, podnosząc jedynie wzrok na niego i Satsuki, czekając, aż zjawią się przy biurku…

Fizyka nigdy nie była jej mocną stroną i nic nie wskazuje, żeby to się miało w najbliższym czasie zmienić. To nie tak, że ona jej nie lubi, w zasadzie fizyka ani ją ziębi, ani grzeje, ale jakoś nigdy nie udaje jej się dostrzec żadnego związku ze światem rzeczywistym. Kulki się toczą, bloczki przesuwają, prąd płynie w gniazdkach, a kilometrowe wzory i piętrowe równania dalej nie mają dla niej sensu, ale za bardzo obchodzą ją oceny, żeby mogła tak po prostu sobie darować. Uczy się więc pilnie, sumiennie przepisuje wszystko z tablicy, mechanicznym ołówkiem kreśli w zeszycie rządki znaków i próbuje znaleźć w nich jakiś głębszy sens, a wszystko to z głową zwieszoną nisko nad ławką, żeby przypadkiem nie rzucić się nauczycielowi w oczy. Gdyby wywołał ją teraz do tablicy, chyba z miejsca zapadłaby się pod ziemię.

Wreszcie dzwonek! Dopiero w połowie entuzjastycznego wrzucania rzeczy z powrotem do torby Kaoru orientuje się, że musi jeszcze zostać w klasie z wychowawcą i Wolfgangiem. Cóż, jak mus to mus. Zarzuca torbę na ramię i dziarskim – aczkolwiek ostrożnym – krokiem podchodzi do biurka, zerkając przy tym przez ramię na Lenzeheuera, żeby sprawdzić, czy na pewno też idzie.

– Sensei, zrobimy, co w naszej mocy, żeby udźwignąć tę odpowiedzialność! – oświadcza wyraźnie i głośno (może nawet ciut za głośno), posyłając przy tym Wolfgangowi krótkie, acz znaczące spojrzenie. Gdyby próbował protestować, nie zawaha się zaaplikować mu dyskretnego kopniaka w kostkę.

Fizyka? No tak, mogłem się domyślić, że jest tym typem nauczyciela, który jest w stanie poprowadzić swój przedmiot na lekcji wychowawczej. W sumie, to bardzo to do niego pasuje. Wzdycham, wyciągam zeszyt z pandą na okładce, otwieram gdzieś w środku i obróciwszy ołówek kilka razy w palcach, powoli zaczynam przepisywać to, co mężczyzna kreśli na tablicy. Nie mam zielonego pojęcia, o co chodzi, zwyczajnie powtarzam jego ruchy kredą swoim ołówkiem, żeby nie wyszło, że prowokuję go już pierwszego dnia. Nie zdążę przepisać wszystkiego, niespecjalnie mi się śpieszy. Ale nie zarzuci mi, że nic nie robię. Że mam pusty zeszyt.

Unoszę brew, nie odrywając wzroku od kartki. To nie moje nazwisko padło. Nie mnie dręczy przy tablicy. Robi to dla mnie? Nie, raczej nie. Nie chodzi tu o to, by nie skompromitować świeżego przewodniczącego. To on nie ma ochoty się ze mną użerać. Ale skoro tak, dlaczego pozwolił im wybrać mnie na ucznia, z którym będzie miał najwięcej kontaktu? Widocznie ten mężczyzna nie tylko na biurku ma chaos, ale także w głowie, bo za cholerę nie potrafię zrozumieć, o co mu chodzi. A to podobno kobiety są skomplikowane.

Co do kobiet... Zerkam na Satsuki. Widzę, jak się kuli, jak zawzięcie przepisuje to, co tłumaczy i kreśli na tablicy nauczyciel. Ona natomiast wydaje się zupełnie nieskomplikowana. Taka jakaś... Może nawet sympatyczna? Z tym, że chyba odrobinę dla mnie za głośna. A ja mam z nią współpracować.

Wzdycham ciężko, czemu towarzyszy odgłos dzwonka, zwiastującego koniec  pierwszej lekcji. Zamykam zeszyt, przeciągam się. Dopiero po chwili trafia do mnie, że zwrot "przewodniczący" był przecież do mnie. Chwilę zajmuje mi także zrozumienie, o co chodzi.

Och! No tak. Jak to szło...?

Wstaję, nieco zdezorientowany. Nigdy nie zwróciłem szczególnej uwagi na to, jak przewodniczący mojej poprzedniej klasy zaczynał i kończył lekcję, ale to chyba leciało jakoś...

- Klasa, uwaga. - Robię krótką pauzę, by wszyscy się wyprostowali. - Ukłońcie się.

I w tym momencie, gdy uczniowie siedząc w ławkach, pochylają się, ja wykonuję prosty, pełny ukłon. Po wszystkim, gdy większość decyduje się wyjść na przerwę, masuję kark i ruszam w stronę nauczyciela. Kątem oka dostrzegam, że moja zastępczyni robi to samo.

Zatrzymuję się przy jego biurku. Znów ma na nim istny bałagan, choć wydaje się, jakby nic nie robił. W zeszłym roku nauczycielka, która przychodziła do nas po jego zajęciach, zawsze marudziła, jaki to z niego bałaganiarz i że za każdym razem musi po nim sprzątać. Może żonka za bardzo go rozpieszcza? Zerkam na jego dłonie. Żadnej obrączki. Och, więc zwyczajnie nie ma kto go dopilnować. Może dlatego jest taki cięty.

Spoglądam zaskoczony na Satsuki, trochę się od niej odsuwając, gdy jej deklaracja swoją głośnością sprawia, że aż marszczę brwi. Chociaż, może to z powodu, że wypowiada się również za mnie.

- Sensei, dobrze wiemy, że to nie jest dobry pomysł. - Przenoszę spojrzenie na niego.

I niech powie mi, że nie mam racji.

Lekkim skinieniem głowy kończę lekcję. Wszyscy natychmiast wstają, zaczynają rozmawiać, wyjmują jedzenie i rozpierzchają się po klasie, jak szarańcza w szaroniebieskich mundurkach. Składam swoje rzeczy na stosik, dość nierówny, prawdę mówiąc, z którego wystają pojedyncze kartki. Rok szkolny dopiero się zaczyna, a ja już mam bałagan w rzeczach. Chociaż ciężko, żeby go tam nie było, skoro jest w moim życiu zjawiskiem codziennym… Na dobrą sprawę nie mam pojęcia, gdzie i z kim mam teraz lekcje, nie pamiętam o której kończę dziś pracę, nie jestem pewien, czy zamknąłem mieszkanie na klucz i mam nadzieję, że kluczyki od auta są w teczce… Cholera. Zapaliłbym papierosa.

Pocieram kark dłonią i podnoszę wzrok na dwójkę, stojącą przede mną. Opieram łokcie na biurku, a potem uśmiecham się delikatnie, słuchając entuzjastycznego zapewnienia vice przewodniczącej, której głośny głos rozlega się przy mnie. To miękki uśmiech, może nawet nieco troskliwy. Jej zdenerwowanie trochę mnie bawi, ale też utwierdza w przekonaniu, że przynajmniej ona poradzi sobie z tym stanowiskiem, bo bierze je na poważnie.

- Wiem, Satsuki. Nie wątpię w Twoją odpowiedzialność… - mówię spokojnym, niskim głosem, a potem odchrząkuję, żeby pozbyć się drapiącego uczucia z gardła.

Deszcz stuka o szyby, światło w sali jest przytłumione, nieco szare, ponure. Kilkoro uczniów, którzy zostali w klasie, rozmawia szeptem, być może bojąc się, że zwrócę im uwagę. Nie zrobiłbym tego. Przenoszę wzrok na Wolfganga i mrużę oczy, przechylając głowę.

Wiem, że to nie jest dobry pomysł, ale chcę to potraktować jako eksperyment. Sprawdzić swoją wolę, opanować swoje odczucia względem niego. Nie zrobię tego, zachowując się, jakby nie istniał. Jedyną radą jest nauczenie się funkcjonowania z nim, ba, myślenia o nim z troską, jak opiekun, czego na razie nie potrafię. Wcale.

- Nie, to nie jest dobry pomysł – mrukam, zgadzając się z nim. – Ale zamierzam dać temu wszystkiemu szansę…

Milczę przez chwilę, wbijając spojrzenie zielonych oczu w jego twarz, w jego ciemne tęczówki. Nie wiem, po co. Nie wiem, czego tam szukam. Wstaję, momentalnie stając się wyższym od obojga i chwytam swoją teczkę w dłoń, a w ich stronę wyciągam plik kartek. Są pomieszane, na pewno nie można ich nazwać równo ułożonymi… Papier jest jeszcze ciepły, a nagłówek na pierwszej stronie głosi dumny napis „Ankieta kwietniowa”.

- Chcę je dostać z powrotem do końca zajęć lekcyjnych… I macie się tym zająć razem – szczególny nacisk kładę na słowo „razem”, a potem ruszam w stronę drzwi, tym samym dając im znać, że to koniec pogadanki z wychowawcą.

Zatrzymuję się jednak na krótką chwilę i spoglądam na nich, marszcząc jedną brew.

- Lenzeheuer… W tym roku chcę, żebyś zdał – mówiąc to, wychodzę.

Tym razem powstrzymuje się przed kopniakiem w kostkę; zamiast tego lekko szturcha Wolfganga w stopę. Ewidentnie nie zgadza się z jego słowami, ale woli nie zaprzeczać mu wprost. Lepiej, żeby nie kłócili się przed nauczycielem, w końcu jako przewodniczący i wice powinni mówić jednym głosem, prawda?

– Szansę? Bardzo dziękujemy – podchwytuje temat, a w jej głosie brzmi entuzjazm, który, jakkolwiek dziwny, wydaje się być szczery. – Nie zawiedziemy pana, sensei.

Przyjmuje od niego kartki z głębokim ukłonem, jakby dawał jej jakąś świętą relikwię. Trzeba będzie je przejrzeć i zorientować się, co to w ogóle do licha jest, ale to później, kiedy będą już go mieli z głowy.

– Tak jest! Zajmiemy się tym – zapewnia go poważnym głosem. Spojrzeniem odprowadza wychowawcę do wyjścia i żegna się z nim kolejnym ukłonem. Po prostu wzór odpowiedzialności i dobrego wychowania.

Kiedy tylko za Iversem zamykają się drzwi, dziewczyna wypuszcza powietrze z płuc z wyraźną ulgą i obraca się z powrotem do Wolfganga, po czym mruga do niego konspiracyjnie.

– Cztery na dziesięć – stwierdza zmienionym głosem, mniej poważnym, bardziej… normalnym. Wraca jej standardowe ciche mamrotanie i niestaranna wymowa. – Ja wiem, że ci się nie chce, mi też się nie chce, ale zobacz, jak mu pokażesz, że ci zależy, to da ci spokój. Ja wiem, jaki on jest. – Orientuje się, że już od kilku chwil miętosi kartki w palcach, i wygładza je pospiesznie na biurku. – Zobaczysz, jak się trochę przyłożymy, to się od ciebie odczepi.

My? A od kiedy to ich dwójka zaliczała się do jakiegoś wspólnego zbioru? Cóż, najwyraźniej właśnie od teraz.

– Dasz mi swój numer telefonu? – pyta rzeczowo, ale po chwili peszy się, jakby zawstydzona własnymi myślami. – Znaczy… Żebyśmy mogli się skontaktować w razie potrzeby. No wiesz. W sprawach klasowych.

Gdy patrzy mi w oczy, nieznacznie odwracam spojrzenie. Nie lubię kontaktu wzrokowego. Nie mam zamiaru go z nim utrzymywać. To zbyt prywatne. Zbyt intymne.

Dlatego też od razu spoglądam na kartki, gdy wręcza je Satsuki. Pozwalam jej mówić, zająć się wszystkim. Skoro sama podejmuje temat, może będzie się tak tym wszystkim zajmować do końca roku? Nie, że chcę jej wykorzystywać, ale jej chyba łatwiej przyszło pogodzenie się z nową rolą. Wyjmuję jej z dłoni jedną z kartek, przeglądam prędko wzrokiem, by chociaż pobieżnie ogarnąć, o co chodzi. Rozda się to uczniakom i będzie z głowy. Przyciśnie trochę, żeby wypełnili, oddali jej, żeby mogła mu odnieść... Bo ja tego na pewno nie zrobię.

Zerkam na Iversa, gdy wstaje i rusza do drzwi. Odprowadzam go spojrzeniem, przez co widzi, że na niego patrzę, gdy sam się odwraca, a nasze spojrzenia się krzyżują. Znów uciekam swoim.

Drgam.

Wiem, że te słowa wcale nie znaczą, że mnie przepuści nawet, jeśli będę się obijał. Oczekuje, że się przyłożę. Że postaram się choć trochę. Zwilżam wargi językiem, przygryzam dolną. Chyba nie mam wyjścia. Też chcę zdać. A wiem, że byłby w stanie oblać mnie znowu. I znowu. Aż się nie nauczę, że jego się nie ignoruje. Nie lekceważy. Będę więc przychodził na jego lekcje, choć niech nie oczekuje, że zrozumiem fizykę.

A całe to bycie przewodniczącym? Cóż. Z tym chyba musi pomóc mi Satsuki. Unoszę brew, nie do końca rozumiejąc to jej "cztery na dziesięć". Oceniała jego tyłek, czy co?

Myliłem się. Jej też nie pojmuję. Może ja zwyczajnie nie znam się na ludziach? Za to ona mówi, że zna go. Że się ode mnie odczepi, jeśli się przyłożę. Cóż, do tego wniosku doszedłem sam, więc nie powiedziała mi nic nowego. Choć fakt, że ściszyła głos mi odpowiada. Jakoś przyjemniej się jej teraz słucha.

- W porządku - odpowiadam bez większego zastanowienia.

Wyciągam telefon z kieszeni, odczepiam od niego słuchawki, by nie zawadzały i podaję go jej, żeby zapisała swój numer telefonu. W końcu jakoś musimy się kontaktować, prawda? Choć jej speszenie jest na swój sposób nawet urocze.

Kiedy oddaje mi telefon, wysyłam jej pustego SMS-a, żeby mnie zapisała.

- No, to jakby co, jesteśmy w kontakcie. I ten. Zajmiesz się ankietami, nie? Ja ich jeszcze nie znam... - Oglądam się na klasę, a potem kiwam jej głową i rzucam "dziękuję", nim zdąży mi odpowiedzieć.

Wracam na swoje miejsce, zakładając słuchawki, by resztę lekcji spędzić na siedzeniu w cieniu, co jakiś czas wychylając się, by powitać lub pożegnać nauczyciela, jak na przewodniczącego przystało...

Czekam na niego. Ta myśl dudni mi w głowie, sprawiając, że nie umiem się skupić na gorzkim smaku porannej kawy. Jest gorąca, mocna – parzy język i wzdryga przy każdym łyku. Pierwsza lekcja trwa, mają teraz historię – schematy takie, jak plan lekcji, umiem zapamiętać w kilka sekund, więc doskonale wiem, gdzie się teraz znajduje i kto powie mu, że ma przyjść do pokoju nauczycielskiego. Bo ja na niego czekam. Wyobrażam go sobie, jak idzie w tę stronę. Każda moja myśl zaprzątnięta jest nim, co sprawia jednocześnie, że nerwowo stukam palcami o czarny kubek, rozdrażniony, podburzony.

Nie mogę ignorować jego zachowania, chociaż takie było moje postanowienie. Powiedziałem sobie, że będę się zachowywał, jakby on nie istniał albo przynajmniej, jakby zeszły rok nie miał dla mnie miejsca. Dlaczego tak się tym przejmuję…? Dobre pytanie, sam nie znam na nie odpowiedzi. Nienawidzę, kiedy coś burzy mój spokój, kiedy jakaś nieprawidłowość wkrada się do mojego świata, do mojej opanowanej względnie rzeczywistości. On jest taką nieprawidłowością, tym samym wytrącając mnie z równowagi za każdym razem, kiedy o nim pomyślę. Próbowałem przekonać sam siebie, że dam radę podejść do niego lekką ręką, a zarazem stanowczo, jak dobry wychowawca. Z obojętnym profesjonalizmem.

Nie umiem. Wagarował. Powinienem wzruszyć ramionami i przygotować się na łajanie ucznia, który na samym początku roku szkolnego ucieka z lekcji. A jak się czuję? Jakbym miał zaraz stoczyć bitwę. Przekonuje mnie to o fakcie, że nie ram rady potraktować go nigdy obiektywnie, że nie dam rady nigdy wzruszyć ramionami, że nie dam rady… po prostu się z tego wyleczyć.

Nie wiem, co jest w tym chłopaku, że on jeden wzburza we mnie tak silne fale. Tak silne sztormy. I to nie jest dobrze. Nie w moim wypadku.

Zerkam niecierpliwie na zegarek. Lekcja zaczęła się piętnaście minut temu. Jeśli jeszcze go nie ma, może to oznaczać, że albo znów wagaruje, albo się spóźnia. Irytujący… Biorę głęboki oddech i dopijam ostatni łyk kawy, moim oczom ukazuje się ciemne dno kubka… Wyszedłbym zapalić, mając już przeczucie, że się tu nie pokaże. Ale nie drgam. Siedzę cierpliwie, usiłując skupić wzrok na pracach domowych pierwszoklasistów.

Powoli zaczynam się irytować, rozdrażnienie rośnie we mnie, choć staram się je tłumić, na zewnątrz jedynie kiwając pokornie głową i mamrocząc słowa przeprosin, że to się więcej nie powtórzy. Nauczycielka kaligrafii nie chce mnie jednak puścić. Prawi mi kazanie, że ja tak nie powinienem, że to pierwsza lekcja, że jestem bezczelny, że mam tupet. Że nie szanuję nie tylko jej pracy, ale i jej samej. Wiem - zrobiłem źle. Nie było warto rezygnować z cholernej lekcji kaligrafii tylko po to, by odpocząć i zakończyć już ten denerwujący, stresujący dzień. Przez to - dzisiejszy wcale nie jest lepszy. Wręcz przeciwnie. Nie dość, że obrywam od niej, to jeszcze przez nią spóźniam się na spotkanie z wychowawcą, który zapewne ma zamiar zrobić to samo.

Wyraz mojej twarzy wciąż jest łagodny, wciąż powtarzam przeprosiny, choć w środku zaczynam się wściekać. Przecież zrozumiałem za pierwszym razem, obiecałem poprawę. Kobieto, po jaką cholerę ciągniesz dalej? Grozisz, że powiesz wychowawcy, że będziesz mnie w tym roku trzymać krótko. A ja właśnie przez ciebie jestem w plecy nie tylko z lekcją historii, ale także reprymendą od Iversa.

Biorę głębszy wdech, by się uspokoić, by mój głos nie brzmiał agresywnie. Kłaniam się głęboko.

- Obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy, a teraz przepraszam, muszę iść do wychowawcy, jestem już spóźniony.

I ignorując jej dalsze słowa, szybkim krokiem odchodzę, kierując się do pokoju nauczycielskiego, w którym na mnie czeka. Zdaję sobie doskonale sprawę, że każda kolejna sekunda, to lina zacieśniająca się coraz bardziej na mojej szyi. On musi być wściekły. I w sumie mu się nie dziwię. Też bym był. Jestem idiotą.

Zatrzymuję się przed drzwiami - i nim zapukam, by wejść do środka - oddycham głęboko, by pozbyć się irytacji związanej z nauczycielką. Przecieram oczy palcami, masuję kark i pukam. Wsuwam się do środka, zamykam za sobą drzwi. W pomieszczeniu jest tylko on. Widzę, że moje spóźnienie mu się nie podoba. Ja jednak milczę. Nie rzucam się z tłumaczeniami na łeb na szyję. Kłaniam mu się jedynie delikatnie, witam z nim. Czekam, na jego pytania. Jego słowa, by móc się do nich odnieść. Odpowiedzieć. Zirytowanie zniknęło, teraz jest mi po prostu głupio. Bo tak, jak go nie lubię, to domyślam się, że cokolwiek by teraz nie powiedział - będzie miał rację. Może właśnie dlatego unikam kontaktu wzrokowego. Stoję, otoczony jego chłodem, milczeniem. Wyczekiwanie na jego słowa dłuży się jak cholera, mam ochotę przestąpić nerwowo z nogi na nogę, ale odważnie stoję wyprostowany, gotów na jego irytację.

Kiedy słyszę pukanie, zamykam na moment oczy. Biorę głęboki wdech, pozwalam sobie zaczerpnąć powietrza, jakbym miał zaraz zanurkować. Mija kilka chwil, zanim pozwalam mu wejść. Odwracam się na fotelu w jego stronę, a moje oczy, jak zawsze, jednym tylko spojrzeniem obejmują całą jego sylwetkę, obecnie wyprostowaną odważnie przede mną, a jednocześnie w jakiś sposób skuloną i wycofaną. Patrzę na niego, badam go powoli uważnym wzrokiem, korzystając w pełni z każdej sekundy.

Pochylam się nieco na fotelu, łokcie opieram na kolanach i przez moment pocieram zarost na szczęce dłonią. Dlaczego milczę tak długo… Zbierając się na spokojny ton, na opanowanie, zbierając się na powstrzymanie swoich pochopnych wniosków, swoich uprzedzeń względem niego… Zbierając się na dotrzymanie sobie słowa – na danie mu szansy. Dlatego milczę tak długo.

- Dlaczego się spóźniłeś? – mrukam w końcu, a mój głos, nawet ku mojemu zaskoczeniu, jest wyjątkowo spokojny, dość cichy i zachrypnięty. Przypominający zimowy poranek.

Wzdycham głęboko, czując, jak rozdrażnienie nieco słabnie, jak się rozluźniam. Czuję jego skruchę, naprawdę ją wyczuwam. W tym, jak unika mojego spojrzenia, jak zatrzymał się, nieco za daleko, ignorując ten jeden krok, który mógł jeszcze zrobić. Wstaję i opieram dłoń o blat biurka.

- Gdzie byłeś na ostatnich zajęciach kaligrafii? Będziemy przez to przechodzić w tym roku? W ten sposób? – mój głos nabiera na mocy, chociaż nie na głośności.

Cały czas mówię tym samym, cichym, stanowczym, aczkolwiek zrelaksowanym głosem. Całe rozdrażnienie wyparowało, cała irytacja wyparowała. Czy jestem nim zawiedziony? Nie, nie jestem. Nie mogę być. Nie pokładam w nim zbyt wielkiej wiary, a ten spokój może wynikać tylko z jednego – jestem zmęczony już na samym starcie. Nie chcę sobie tego tłumaczyć inaczej.

Tykanie zegara staje się okropnie głośne i uciążliwe, gdy czekam, aż mężczyzna się odezwie. Ale on milczy. Milczy naprawdę długo, sprawiając, że zdenerwowanie we mnie rośnie. Zaciskam dłonie, my uniemożliwić im trzęsienie się. Nie wiem, dlaczego tak strasznie się stresuję. Chyba wolałbym już wrócić do reprymendy od nauczycielki kaligrafii, niż stać tu i trwać w ciszy, czując się jak w pułapce. Myślałem, że na mnie huknie, że warknie.

Słyszę, że bierze wdech, dostrzegam, jak rozchyla usta. Spinam się cały, nie wiedząc, jak szorstkiego tonu mam się spodziewać. Przełykam z trudem ślinę.

Drgam.

I w jednym momencie, robi mi się jakoś tak cholernie przykro. Bo on nie krzyczy. Nawet nie brzmi na wkurzonego. Wciąż jest chłodny, ale on zawsze taki jest. Mimo to, nie czuję ataku w jego głosie, nie czuję, jakby chciał mnie nim sparaliżować, uwięzić, jakby chciał zagonić mnie w kąt. Wręcz przeciwnie. On nie jest zły. A co gorsza, on nawet nie jest zawiedziony. Więc nawet we mnie nie wierzył. Nie wierzył, że się zmienię. Że dam radę. To jest chyba gorsze od jakichkolwiek wrzasków.

Nie odpowiadam mu. Jakoś tak nie umiem, czując ścisk w gardle. Za to on kontynuuje. I dalej mówi tak spokojnie, nawet, jeśli mocniej. On nawet nie daje mi możliwości, bym się zirytował. Wzbudza we mnie wyrzuty sumienia.

Naprawdę wolę wrócić do kazania nauczycielki...

- Przepraszam. - Kłaniam się nisko, z pochyloną głową. I w tej pozycji, tłumaczę się ze spóźnienia dalej. - Nauczycielka kaligrafii zatrzymała mnie, by porozmawiać na temat mojej nieobecności. Nie chciałem się spóźnić...

Tym razem, nawet, jeśli mówię powoli, to nie do końca dlatego, by starać się mówić zrozumiale. Staram się układać słowa tak, by nie brzmieć na zrzucającego winę na innych dzieciaka. By brzmieć jak najbardziej... Neutralnie. A jednak, by było słychać, że nie chciałem, że nie miałem zamiaru się spóźnić.

Prostuję się, a do drugiej części jego wypowiedzi odnoszę się jedynie delikatnym pokręceniem głową. Bo nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. A jego rezygnacja nawet nie wzbudza we mnie woli walki. Nie powoduje, że chcę się tłumaczyć. Bo przecież i tak nie mam jak. Zwiałem. Zwagarowałem. A on się o to nawet nie wścieka...

Biorę głęboki oddech, równie mocny, co ten na początku. Nie wiem, jak mam z nim rozmawiać. Nie wiem, jak do niego podchodzić, jak ubierać słowa. Sam nie wiem, czego chcę od niego wymagać. Czy poprawy, czy wzorowości, czy po prostu nie wchodzenia mi w drogę. Nie umiem ocenić swoich aspiracji względem jego osoby, nie umiem się do niego odnieść, krążąc wokół niego. Niechęć jest taka prosta, a kiedy usiłuję spojrzeć na niego inaczej, wszystko zaczyna mi się plątać. Rozdrażnienie, zawód, irytacja, dziwne zmęczenie – wszystko miesza się ze sobą, sprawiając, że ostatecznie nie wiem, czy jestem na niego zły, czy nim zmęczony.

Kiwam głową, dość sucho akceptując jego pierwsze wyjaśnienia. A potem patrzę jak kręci głową i stukam palcami o blat biurka. To wszystko, co masz mi do powiedzenia? Milczę, nie przerywając ciszy, która zapada po jego słowach, po każdym naszym oddechu, a moje spojrzenie uparcie tkwi wbite w jego twarz, świdrując ją głęboko, tak chłodno, że aż szczypiąc gorącem. Oblizuję wargi.

- Chciałeś mnie sprowokować? – mrukam nieco niżej, nieco ostrzej, wchodząc tym pytaniem na niebezpieczny teren, a tym samym utrudniając sobie pozostanie spokojnym. – Jeśli tak, nie udało Ci się. Jeszcze nie.

Robię krok w jego stronę, pokonując ten niepotrzebny dystans, który utworzył. Zaplatam ramiona na torsie i patrzę mu w oczy. Długo, nie odwracając spojrzenia – obezwładniająco mocnego, spokojnie chłodnego, suchego w swojej stanowczości. Z tlącą się gdzieś na dnie iskrą gniewu, której za wszelką cenę usiłuję nie rozniecić.

Nie patrzę na niego. Nie podnoszę wzroku na jego twarz, a już tym bardziej nie na jego oczy. Nie lubię kontaktu wzrokowego, a w tym wypadku, nie umiałbym tego znieść nawet przez ułamek sekundy. Dlatego wpatruję się gdzieś w podłogę.

Jego głos się zmienia, jest coraz bardziej nieprzyjemny, coraz chłodniejszy, ostry... Wciąż nie wzbudza we mnie gniewu czy irytacji, a jedynie wgniata mnie mocniej w ziemię. Jakby ciężar powietrza robił się zbyt duży dla mojej głowy i barków. Znów tylko kręcę głową. To nie była prowokacja. Nie myślałem o tym, żeby mu dopiec w momencie opuszczania klasy. Chciałem po prostu odpocząć, zrelaksować się. Być może zwyczajnie uciec od tego, z czym sobie w danej chwili nie radziłem. Pogodzić z myślą, że będę go widywał tak często, pogodzić się z całą nową sytuacją, która poniekąd mnie przygniotła. Poradzić sobie jakoś z tym, że powoli przestaję utrzymywać się w cieniu. Uspokoić strach związany z obawą, że jeśli zacznę rzucać się w oczy, trudniej będzie mi się kontrolować. Że śnieg stopnieje. Czuję się od wczoraj jak tykająca bomba. Nie wiem tylko, co się stanie, gdy ona wybuchnie.

Kiedy robi krok w moją stronę, ja, jakoś tak instynktownie, cofam się o jeden. Może jest to jakaś reakcja obronna, może zwyczajnie mnie spłoszył, a jednak utrzymuję dystans, który pozwala choć odrobinę czuć mi się komfortowo. Który pozwala mi kontrolować drżenie rąk, który sprawia, że ścisk w gardle nie jest aż tak silny.

Przełykam z trudem ślinę i w końcu dukam cicho, chrypliwie:

- Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie...

Kiedy się cofa, ja się zatrzymuję, nie przekraczając już tego dystansu, który wyraźnie zaznacza, dzięki któremu, na swój sposób, ucieka przede mną. Odcina się. Czyżby się mnie bał? Czyżby obawiał się, że podniosę głos, że coś mu zrobię? Na pewno nie czuje się przy mnie bezpieczny, wiem to, umiem to uzasadnić, bo nasza sytuacja nie budzi wątpliwości. Ale to nie jest dobrze, powinienem się tym martwić, a on nie powinien się mnie bać. Wiem jednak, że teraz bardzo ciężko o inne odczucia.

- Po prostu powiedz mi, dlaczego? – kontynuuję powoli, po pauzie. – Nie musisz mi mówić gdzie byłeś i co robiłeś, to Twoja sprawa.

Nie patrzy na mnie, jego głos drży, jego dłonie się trzęsą. Ja czuję się dziwnie. Czuję jak emocje nachodzą mnie przypływami. Zwykłej, znanej mi już niechęci do niego, irytacji, chęci zakończenia tego, na zmianę z delikatnością, spowodowaną tą jego skuloną postawą, oklapniętymi uszami i podkulonym ogonem. Nie wiem, który z tych przypływów przeszkadza mi bardziej, wiem tylko, że do siebie nie pasują, a ja przez nie, nie umiem pogodzić swojego zachowania, swojego podejścia, nie umiem przejść przez to gładko. Dlatego z jednej strony brzmię chłodno i sucho, z drugiej emanuję spokojną delikatnością.

Wiem, że mam nad nim przewagę. Jestem większy, silniejszy, on ma obowiązek okazywać mi szacunek, jest młodszy i to jemu jest teraz przykro. Wzdycham ciężko i przeczesuję włosy palcami. Nie wiem, co mam z nim zrobić. Nie umiem traktować go jak recydywisty, który dąży tylko do rozdrażnienia mnie, kiedy taki zdenerwowany ucieka przed każdym moim spojrzeniem.

- Co ja mam z Tobą zrobić, co…?

Przecieram twarz dłońmi, żeby się uspokoić. Zatrzymuję palce nieco dłużej na oczach, potem zaciskam je na wewnętrznych kącikach. Staram się wziąć w garść. Nie jestem przecież dzieciakiem z podstawówki, który się rozryczy, bo ktoś zwraca mu uwagę, że źle zrobił. Bo ja wiem, że zrobiłem źle. Zdobywam się na odwagę, by podnieść na niego spojrzenie, choć przez pocieranie oczu, tańczą mi przed nimi kolorowe plamki i nie umiem przez moment złapać ostrości. Kiedy wzrok już się normuje, przez chwilę wbijam spojrzenie ciemnych, bezdennych oczu w te jego. Raz, dwa, trzy.... Nie wytrzymuję dłużej, niż pięć sekund. Znów uciekam wzrokiem, choć już się nie trzęsę, stoję bardziej wyprostowany, jakbym zdecydował, że dam sobie radę. Muszę się wytłumaczyć, przeprosić, obiecać poprawę i wyjść. A potem ograniczyć wszystko, co wymaga ode mnie wychylania się - do minimum.

Zwilżam usta językiem, przygryzam dolną wargę. Postaram się być szczery, ale brzmieć jak najbardziej... Bez emocji. Tak, by nie wyjść na żałosnego ani bezczelnego. Mój ton musi być po prostu spokojny, uprzejmy. Formalny. Rozmawiam w końcu z nauczycielem. Umiesz to zrobić, Xiǎo Láng...

- Potrzebowałem odetchnąć. Poukładać i zaplanować sobie swoją nową rolę przewodniczącego klasy. Niby to była tylko godzina, mogłem wysiedzieć i wytrzymać, ale nie potrafiłem. Przepraszam. To się więcej nie powtórzy. Nie mam zamiaru wagarować w tym roku. Również zależy mi na zdaniu do następnej klasy - I znów kłaniam mu się lekko, dość sztywno, formalnie - jak założyłem, że muszę - nie chcąc już dłużej pokazywać tego stresu, strachu, tego dziwnego smutku.

Prostuję się, ale nie spoglądam już na niego. Wyłamuję palce, czekając na jego dalsze słowa. Albo będzie mówił dalej, albo puści mnie już wolno. Ale on znów milczy, co zmusza mnie do podniesienia wzroku. I choć nie chcę, dalej wyglądam jak zbite wilczę. Bo trochę mi ciężko.

- Nie będę sprawiał problemów, sensei...

Patrzę na niego w milczeniu. Po prostu patrzę. Zastanawiam się, czy jest sens z nim teraz rozmawiać. I wbrew pozorom – toczę niewielką bitwę wewnątrz siebie. Walczą ze sobą sprzeczności, a dokładniej różne rozwiązania, różne możliwe sposoby, w jakie mogę teraz postąpić. Mogę go wypuścić, kazać mu już iść, spojrzeć na niego ostatni raz, kiedy wychodzi, usłyszeć trzaśnięcie drzwiami, uwierzyć mu, że pójdzie na zajęcia i wrócić do swojej pracy. Spróbować się na nowo skupić, spróbować o nim zapomnieć – znów. Mogę też zapytać. O co – nie wiem jeszcze. Ale mogę zmusić go do mówienia, próbować z nim walczyć, próbować się z nim dogadywać ze skutkiem niewiadomym. Któryś z nas wybuchnie, któryś z nas zrobi coś nie tak, któryś z nas będzie żałował. Chyba nigdy nie będę miał pewności, które z wyjść jest dobre. Nie przy nim, skoro budzi we mnie tyle wątpliwości, skoro z jednej strony nie daje o sobie zapomnieć, a z drugiej prosi się, żeby wyrzucić go z myśli, skoro będąc tam, wokół siebie tworzy tylko chaos i spustoszenie.

Coś Ty ze mną zrobił, dzieciaku? Kim Ty jesteś, że tak burzysz mnie całego. Kim Ty jesteś, że zmuszasz mnie do tak intensywnego myślenia o kimś, nad kimś, nad sobą i swoim postępowaniem. Nie wiem, co chcę zrobić teraz, a tym bardziej nie wiem, jak chcę z nim postępować w przyszłości.

Czuję, że… Że chciałbym, być może, że mógłbym spróbować sam siebie przy nim zmiękczyć. Spróbować się o niego zatroszczyć, spróbować podejść go od innej strony. Nie jego. Mojej.

Milczę zbyt długo, dopiero teraz zdaję sobie z tego sprawę. Wyłączyłem się, zamilkłem, wpatrując się w niego uparcie, jakbym chciał odczytać jego myśli. Mogę go jedynie odesłać. Teraz mogę zrobić tylko to, wytrącony z równowagi swoim nagłym zapomnieniem, odpłynięciem daleko na te fale, które we mnie wzbudził.

- Idź na lekcje, Wolfgang… - mrukam w końcu, chrypliwe i nieco nieobecnie, przesuwając wzrok na swoje biurko i zalegające na nim papiery. – I pamiętaj…

Biorę oddech, zanim kontynuuję. Zastanawiam się przez moment, czy nie zabrzmi to dla niego jak groźba. Chcę to dobrze ubrać w słowa.

- Wiem, że nie uśmiecha Ci się bycie moim wychowankiem przez następne trzy lata. Mógłbym sprawić, że znów nie zdasz i zarówno ja miałbym Cię z głowy, jak i Ty mnie… Ale chcę, żebyś wiedział, że to nie jest rozwiązanie ku jakiemu się skłaniam… - urywam, nieco nagle, jakbym chciał coś jeszcze mówić, ale się rozmyślił.

Kręcę tylko głową i wskazuję na drzwi. Może już iść. Nie ma potrzeby, bym mówił coś jeszcze.